Verliefd...

Hier volgt waarschijnlijk één van de laatste berichtjes uit Suriname. Voor ons is het aftellen echt begonnen. Nog maar drie weken te gaan en dan alweer terug naar Nederland, waar het heel fijn zal zijn om iedereen weer te zien en mijn eigen dingen weer te hebben, maar waar ook de zon minder vaak schijnt, het koud is, de natuur niet zo mooi, het stil op straat is wanneer je langs loopt/fietst, je niet overal je hangmat kan ophangen, je geen echt Surinaams eten meer hebt, niet meer dagelijks met de taxi gaat of collega’s die je schatje, popje of lieverd noemen. Daarom hebben we dan ook besloten onze terug reis met een week uit te stellen… We hebben een ticket geboekt naar Curaçao! We vertrekken hier 25 juli naar toe en zullen dan 4 augustus weer thuis komen. Even een weekje vakantie vieren en genieten van een blauwe zee met witte stranden, cocktails drinken en, zeer waarschijnlijk, met dolfijnen zwemmen!

Maar zover is het nog niet. We hebben hier natuurlijk ook weer van alles gedaan. En ik zal op veler verzoek nog wat over mijn stage vertellen, dat schijn ik toch niet zo vaak gedaan te hebben terwijl dat toch echt de reden is dat ik hier naar toe ben gekomen.
Ik heb de eerste acht weken van ons verblijf hier, stage gelopen op de afdeling mannen intern. Wegens renovatie in het ziekenhuis is het tijdelijk samengevoegd met vrouwen intern. Op deze afdeling wordt gezegd dat hier de meeste mensen dood gaan. Dat geloof ik ook wel, soms komen er patiënten binnen waarvan je eigenlijk gelijk al weet dat hij/zij niet meer levend van de afdeling zal afkomen. Bij sommige patiënten was het dan ook voor ons de vraag of we ze na het weekend weer terug zouden zien. Tijdens mijn dienst is er één keer iemand overleden, helemaal in het begin. Hier heb ik toen niet veel van mee gekregen. Later is één van mijn patiënten waar ik die dag verantwoordelijk voor was in de nachtdienst overleden. Dit is natuurlijk ontzettend verdrietig, maar die jongeman had zoveel dat ik blij ben dat hem een langere lijdensweg bespaard is gebleven.
We hebben inmiddels ook onze klinische les gegeven over Hepatitis. Dit werd goed ontvangen en bleek een goed gekozen onderwerp. Men wist er inderdaad niet zo heel veel van, er waren voornamelijk Surinaamse studenten/collega’s aanwezig omdat het tweede pinksterdag was en de meeste Nederlandse stagiaires toen vrij waren. Maar ondanks dat zat het lokaal redelijk vol. De presentatie is goed gegaan en hebben wat feedback mee gekregen.
Inmiddels zijn we al weer een paar weken begonnen op een nieuwe afdeling. Ik loop nou stage op de afdeling chirurgie/intern. Deels een zelfde patiëntencategorie dus als mijn vorige afdeling maar er liggen nou ook chirurgische patiënten bij, wat inhoudt dat er meer wonden zijn die verzorgd moeten worden. Ik zal jullie besparen hoe die wonden eruit zien/ruiken, ik denk niet dat iedereen daar vrolijk van wordt. Een aantal van die wonden heb ik inmiddels ook zelfstandig verschoont en bij één vrouw was ik blij dat ik er de dag ervoor bij had staan kijken, zodat ik wist dat het toch echt niet alleen aan mij lag toen ze in het Surinaams begonnen te schelden van de pijn.
Met de praktijkopleider van de afdeling heb ik het gehad over hoe ik mijn andere opdrachten zal gaan invullen. Ik mag nu misschien een operatie bij wonen en het zorgproces om deze patiënt regelen! Ben benieuwd of ik zal blijven staan tijdens de operatie.
Ik was laatst ook met een andere Nederlandse zuster (zij werkt voor een jaar in Suriname) een patiënt van de O.K. aan het halen. Zij is ook lang en blond dus de patiënt constateerde dat wij tweeling waren. Dit hebben we toen maar beaamd…

In de laatste weken dat we hier zijn moeten we natuurlijk ook nog weer tripjes maken. Aan alles zullen we niet toe komen. Er is nog zoveel wat we niet hebben gezien, terwijl wij drieën waarschijnlijk het meest hebben gezien van ons huis. Hiervoor zal ik een andere keer terug komen om het alsnog allemaal te gaan bekijken. Want terug komen doe ik zeker! I (l) Sranan!

Om een beetje van het leven van het binnenland te proeven zijn we Back to basic gegaan. Terug naar af. We waren met een groep van elf mensen en vijf gidsen. De mensen die mee waren kennen we van salsa. Dit was wel grappig. Het betekende alleen wel dat de salsa les van de vrijdagavond één zou zijn waar eigenlijk niemand aanwezig was.
Er waren vijf gidsen mee. Ruben, de touroperator, Randy en Larry, de chauffeurs, Rudy, de jager en Ewald, de kok. Met drie jeeps/pick-ups zijn we de binnenlanden in gereden. Wij zaten met nog een meisje bij Randy in de auto. We hebben vlakbij Lelydorp een tijdje moeten wachten maar uiteindelijk waren we compleet en kon het echt beginnen. Nadat we op de onverharde weg uitkwamen (die trouwens beter was dan sommige geasfalteerde wegen hier) mochten we van Randy achterop de pick-up. Heerlijk die warme wind door je haren. Het enige nadeel was wel dat het een bauxiet weg was en het droog was geweest, dus je kwam er wel met een rood kleurtje weer vanaf. Toen we van de hoofdweg afgingen en een zijweg namen om verder het land in te trekken mocht Sanne, het meisje wat ook bij ons in de auto zat, rijden. Dit was best spannend met alle hobbels en plassen water die hier in de weg zaten. Na een tijde mocht ik ook. Dit is toch echt heel anders rijden dan dat we in Nederland gewend zijn en niet alleen omdat het stuur aan de verkeerde kant zit! Het is een heel gedoe om goed door de kuilen en plassen heen te komen. Hoger dan de tweede versnelling kom je eigenlijk niet. Op een gegeven moment was er wel een erg diepe plas. Hier bleef ik vast zitten. Na een paar keer heen en weer gewiebeld te hebben met de auto kon ik er nog niet uit komen. Toen heeft Randy het even overgenomen en zijn we eruit gekomen. Gelukkig lag dit niet aan mij want op de terugweg was één van de andere auto’s op dezelfde plek vast komen te zitten. Aangekomen op bij ons eerste ‘kamp’, werd gelijk de boot in het water gegooid om netten uit te gaan zetten. Want ja, je moet toch wat eten… Ewald begon een vuur aan te leggen (ok, niet heel back to basic met een aansteker en benzine) om te gaan koken. Hij ging een saoto soep voor ons maken, dat is een Surinaamse soep. Lekker! Ondertussen ging de rest bezig met hangmatten ophangen, maar waar? Genoeg bomen om iedereen tussen te hangen waren er niet. Dus werden de hangmatten opgehangen tussen de auto’s en de bomen die er wel waren. Toen alle hangmatten waren geïnstalleerd konden we eten rondom het kampvuur. Later op de avond zouden we nog een wandeling gaan maken om te kijken of er kaaimannen gevangen konden worden. Ik had wat hoofdpijn dus ben vroeg mijn hangmat in gedoken.
’s Morgens bleek dat ze inderdaad een kaaiman tegen waren gekomen, Freddie. Freddie was echt een klein schattig kaaimannetje wat tot huisdier was benoemd. Hij heeft een tijdje op een boomstam gelegen, maar naar een tijdje was ie toch echt ontsnapt. Nadat we hadden ontbeten (Ewald had scrambled eggs gemaakt) werd alles weer in gepakt en gingen we opzoek naar een nieuw kamp. Na heel wat rondjes gereden te hebben en een auto te zijn kwijt geraakt, wat niet erg handig is aangezien er ook geen bereik is om elkaar te bellen, zijn we allemaal aangekomen bij een nieuw kamp. Dit was een luxe… Ze hadden een ‘toilet’, nou ja, een rieten hokje met wat planken en een gat. Hier was ook een hutje waar de hangmatten in gehangen konden worden. De meesten gingen hier slapen. Ik heb mijn hangmat weer opgehangen tussen en boom en een auto, hier was ook een kampvuur. Ewald ging weer wat eten voor ons klaar maken en Rudy trok het bos in om te gaan jagen. Na een paar uur hoorden we wat schoten en kwam Rudy terug met een boshaas. Dit is geen haas zoals wij het in Nederland kennen. Het heeft de kop van een grote rat en het lijf van een klein varken. Ik ben erbij geweest toen Rudy het ging villen, hier heb ik ook foto’s van gemaakt. Dus wees gewaarschuwd als je de foto’s bekijkt. De volgende ochtend heeft Ewald de boshaas klaar gemaakt. Het was lekker, het lijkt wel wat op rund vond ik. Na het eten werd opnieuw alles ingepakt, dit keer om naar huis te gaan. De weekenden zijn hier snel voorbij! Maar voorlopig waren we nog niet thuis, want het is toch zeker vijf uur rijden als het niet regent. Op een gegeven moment begon het wel wat te regenen, gelukkig dit keer niet heel hard, maar we hebben wel een hele mooie regenboog gezien. Echt van het begin tot het eind, we hebben alleen de pot goud niet zien staan :(
Toen we eindelijk weer in de bewoonde wereld waren stonden we al gauw in de file, er zou een ongeluk gebeurd zijn. Toen we daar eindelijk uit waren en bij Lelydorp een hapje gegeten hadden, kwamen we weer in de file. Op een gegeven moment kwamen we langs de plek des onheil, er lag nog iemand op straat met de ambulance midden op de weg. Toch raar hoe ze hier met slachtoffers omgaan. Maar wij zijn gelukkig wel weer heelhuids thuis gekomen, het was een mooi weekend, zo back to basic, maar ik was blij dat ik weer onder de koude douche kon…

En na een heel wat gedoe met eerdere plannen om naar Raleigh Vallen te gaan, was het vorige week eindelijk zo ver. Al leek het er weer op dat de boel in het water zou vallen. Vrijdagochtend werden we door Cleon en Malio opgehaald. Bij het wegrijden schrokken we, er lag een dode kat aan de kant van de weg die tussen onze willen doorging. Het was onze kat.. Één van mijn huisgenootjes, Saskia, had in het begin een zwerfkatje van haar stage mee genomen, Parbo. Deze vrolijke, lastige, speelse kater was echt onze huiskat. ’s Morgens liep hij je voor de voeten omdat hij honger had, net als ’s middags en ’s avonds. Maar hij ving ook ratten, kakkerlakken en gekko’s. Het was echt een lief beestje! Lieve Parbo, we missen je!
Maar goed, wij zijn verder gereden en hebben boodschappen gedaan voor onderweg en het weekend. We hebben ook nog een meisje opgehaald die ook mee ging, Roos. Toen we compleet waren gingen we richting de Raleigh Vallen. Bij Zanderij (bij het vliegveld) zouden we tanken omdat dat de laatste mogelijkheid zou zijn. Helaas bleek dat er geen stroom was en er dus niet getankt kon worden. Lianne en Malio zijn weer terug gereden naar een ander dorp waar ook geen stroom bleek te zijn om vervolgens weer terug naar Lelydorp te rijden om te tanken. Met een flinke vertraging gingen we verder. Na een eind rijden moesten we de auto achterlaten en gingen we met de boot verder. Het was nog ongeveer twee uur varen voordat we er zouden zijn. We kwamen pas rond zes uur aan. De bedoeling was om nog naar de Moedervallen te lopen maar omdat het een uur heen en een uur terug lopen is en het hier altijd om zeven uur donker is, ging dat niet door. Cleon heeft voor ons gekookt. Na het eten hebben we nog een paar drankjes gedronken en de hangmat in gegaan. De volgende ochtend zouden we vroeg weg moeten om naar de Voltzberg te gaan zodat we voor de warmte aan waren. Om half negen zijn we vertrokken, eerst een stukje met de boot. Vervolgens moesten we ongeveer twee uur door het bos lopen om bij de Voltzberg aan te komen. Wat is het bos hier toch zoveel mooier dan in Nederland. Na twee uur op en neer lopen kwamen we bij een plateau aan. Dit lag voor de Voltzberg en hier hadden we dan ook mooi uitzicht op. Wat leek die groot en nog ver weg! Maar het viel mee, na nog een half uur lopen waren we bij de Voltzberg. De berg zelf op was ook best pittig, er was helemaal geen schaduw en het was alleen rots die soms echt stijl omhoog liep. Eenmaal boven aangekomen werd alle moeite beloond, wat een uitzicht. We konden niet te lang van het uitzicht genieten omdat het erg warm was op de berg en het ook nog warmer zou worden, dus begonnen we aan de afdaling. Dit was best lastig omdat het dus alleen rots was en op sommige stukken het ook wat glad was. Maar we hebben het allemaal overleefd en na weer ruim twee uur terug te hebben gelopen hebben we een verfrissende duik genomen bij een waterval. Met de boot weer aangekomen konden we gelijk aan tafel, Cleon was achter gebleven om te koken. ’s Middags zijn we wat wezen rusten en zwemmen in de stroomversnelling. Deze was toch wat sterker dan ik dacht want op een gegeven moment ging ik toch wat sneller dan de bedoeling was en kwam ik onderweg ook wat rotsen tegen. Cleon en een boompje hielden me tegen en met wat schaafplekken op mijn armen, handen, benen en enkel kwam ik het water weer uit. Mijn enkel deed toch wel het meest pijn. Maar gelukkig kan ik tegen een stootje. Na het avondeten hebben we wat gekaart onder het genot van een drankje en hebben we een voetmassage gekregen. Dat is toch best lekker na zo’n wandeling!
De volgende ochtend moesten we er weer vroeg uit, we zouden nu naar de Moedervallen gaan. Gelukkig was het toen droog omdat het de avond ervoor flink had geregend. Na eerst met de boot weer een stukje gevaren te hebben begon de wandeling. We kwamen een paar keer een omgevallen boom tegen zodat er een nieuwe weg gehakt moest worden en na een uur kwamen we bij de Moedervallen aan. Doordat het de laatste tijd wel geregend had stond het water vrij hoog en waren de vallen niet erg groot. Toch was het mooi om te zien. Na ook weer het uur terug te hebben gelopen moesten we snel alles inpakken en gingen we naar huis. Rond zes uur kwamen we zondag weer thuis. We konden dus weer op tijd naar bed om de volgende dag er weer vroeg uit te gaan voor stage.

Deze week hoefden we maar drie dagen te werken. Ik had al een keer een dag extra gewerkt en Anthe en Lianne gaan volgende week een dagje meer werken. Het was maar goed ook dat we donderdag vrij hadden want op de woensdagavond was er een groot feest op White Beach. Er was het 4-jarig bestaan van Lustig, een evenementen organisatie. Na wat gedoe met vervoer zijn Anthe en ik met de rest van de huisgenootjes achter met een busje naar White Beach gereden. In de bus kwamen we een paar ‘Surinamers’ tegen. Een van hun bleek net die dag aangekomen te zijn vanuit Nederland nadat hij al zo’n 10 jaar niet meer in Suriname was geweest. Zijn vriend was er ook voor het eerst weer na 13 jaar. Na ongeveer een uur rijden in een oude schoolbus kwamen we bij White Beach aan. Het feest was die middag om vijf uur al van start gegaan dus het was in volle gang. Er waren o.a. the Party Squad met Jerry, Gilly Gonzales, Damaru, South South West en nog andere artiesten en dj’s.
De slippers gingen uit en het was met blote voeten in het natte zand aangezien het de hele middag had geregend. Gelukkig was het ’s avonds droog en kon het feest in volle gang gehouden worden. Rond een niet nader te noemen tijdstip waren we weer thuis om nog even het bed in te duiken voordat we de stad in zouden gaan. Want 1 juli is een feestdag in Suriname, het is dan Keti Koti, de dag van de afschaffing van de slavernij.
Iedereen liep in de klederdracht die daarvoor gebruikelijk is. Dit bestaat uit kleurrijke doeken die iedereen op een andere manier draagt. De één heeft het als broek met blouse, de ander een jurk, ze hebben ook een bijpassende hoofddoek op. Zelfs de allerkleinsten worden zo aangekleed en families hebben vaak dezelfde stoffen aan. De hele Waterkant was druk met mensen die in deze vrolijke kleren rondliepen. Na een tijdje te hebben rondgelopen zijn we weer terug gegaan naar huis omdat het begon te regenen en omdat het voor de meeste tijd was om nog wat extra uurtjes slaap te pakken om ’s avonds weer op stap te kunnen omdat volgende week twee huisgenoten naar huis gaan.

Na weer een korte nacht zijn we met ons drieën naar de Vreemdelingendienst geweest om de allerlaatste dingen te regelen voor ons visum. Nu staan we officieel ingeschreven in Suriname! Nou niet vergeten om voor we weggaan ons weer uit te schrijven… We waren extra vroeg weg gegaan zodat we als één van de eersten geholpen zouden kunnen worden zodat we het voetbal ook nog konden zien. Dat was hier om elf uur ’s morgens. We waren tien minuten te laat en op straat zeiden ze al dat we beter naar huis konden gaan omdat Brazilië al met 1 – 0 voorstond. De mensen hier zijn tijdens het WK voor Nederland en Brazilië geweest omdat zij met deze landen de meeste verbondenheid voelen. Vrijdag was het dus een twee strijd. Bij het vaste voetbalcafé ’t Vat, waar ze trouwens een leuke barman hebben ;), was het dan ook oranje, groen en geel gekleurd. Na de wedstrijd dropen de Brazilianen al snel af en hebben de Hollanders nog lang door gefeest! Op naar de wedstrijd van dinsdag en de finale!

Toen waren we alweer aangekomen bij de dag van vandaag en dat is een rustig dagje, de foto’s online zetten, verhaal schrijven en met school bezig.
We beginnen aan onze laatste drie weken in Suriname. Tot over vier weken!

Hier zijn weer de foto’s van alles.
http://picasaweb.google.nl/101469242315365728217/BackToBasic#
http://picasaweb.google.nl/101469242315365728217/RaleighVallen#
http://picasaweb.google.nl/101469242315365728217/Lustig#
http://picasaweb.google.nl/101469242315365728217/KetiKoti#

Bigi brasa