Roller coaster

Xin chào!


Na van de wekker wakker te zijn geworden op de plank met een dekentje erover heb ik toch nog verrassend goed geslapen.
De temperatuur was nog niet echt opgelopen maar een goed ontbijt doet ook wonderen. En de boodschap dat we die avond weer terug gaan naar het hotel van de dag ervoor...
Nadat we eerst nog even een warming-up deden, waarbij de Vietnamezen verbaasd stonden te kijken naar die rare lange blanke, dansende mensen in lelijke fietspakjes, was het tijd om op de fiets te stappen. Op weg naar het bijzondere Ruc-volk en de ontmoeting met mijn sponsorkindje. Slingerend door een prachtig landschap met rijstvelden en bergen, deels verhuld in mysterieuze mist, gingen we op pad. Toen we op een gegeven moment rechtsaf sloegen, richting de bergen, werd de angst voor het omhoog fietsen ook wat groter. De klim van de dag ervoor zat toch wel in de benen. Na een paar bochten ging het ineens stijl omhoog. Een verwoede poging om het hele stuk te fietsen werd halverwege afgebroken om een stuk te gaan lopen. Toen dit wat te veel werd voor m'n enkel, handige ik was de donderdag voor vertrek doorheen gegaan, het laatste stuk toch maar weer gaan fietsen. Eenmaal boven stond het bord met 17% stijging. Vandaar dat het zo zwaar was...
Toen we allemaal boven waren en aan de afdaling zouden beginnen werden we na een paar meter door de gids weer van de fiets afgehaald. Het was niet vertrouwd genoeg om de afdaling in te zetten. Weer lopen dus. Op een gegeven moment kwamen de coördinatoren van Plan Vietnam op hun scooter langs, toen heb ik maar even een lift gevraagd. Inmiddels dus alle voertuigen gehad, trein, vliegtuig, bus, fiets en nu een scooter.
Op locatie aangekomen waren de locale mensen met touwtjes, briefjes, stenen en zand hun dorp aan het na bouwen. De touwtjes waren de wegen en de rivier in het dorp, de briefjes de huizen en het zand symboliseerde de plekken waar ze naar het toilet gingen. Het was daar nog 'open sanitary', wild plassen/poepen dus. Er werd voorlichting gegeven over hygiene en goed sanitair.
Toen iedereen gearriveerd was werd eem deel van de groep met een busje weer wat verder de bergen in gereden. Boven mochten we plaatsnemen in een klaslokaal waar ook al heel wat kinderen en een aantal volwassen zaten. Zij kregen les aan de hand van tekeningen. Een heel verhaal in het Vietnamees volgde en af en toe moesten de kinderen antwoorden waarop ze gingen staan. Één meisje viel gelijk op. Ze had een knal geel jasje aan en een gebreide muts op d'r hoofd. Ze was van elke camera het onderwerp. Toen de les was afgelopen gingen we naar buiten en was de rest van de groep ook gearriveerd. Eerst gingen alle kinderen in een kring staan, hand in hand, en gingen allemaal liedjes zingen, dansen en spelletjes spelen. Het meisje in de gele jas leek één van de jongsten, maar ze deed vol overtuiging mee aan het dansen en zingen. Toen mochten wij ook mee doen. Ik probeerde naast het meisje met de gele jas te gaan staan want ik dacht haar te herkennen van de foto's die ik van mijn sponsorkindje had gekregen. Na een aantal spelletjes te hebben gedaan was het tijd om de sponsorkindjes te ontmoeten. De sponsors werden één voor één naar het midden geroepen en daarna werd het sponsorkindje erbij gevraagd. En toen was ik aan de beurt... En ja hoor, het schattige meisje in haar gele jasje en gebreide mutsje was Ngoc Tra My, mijn sponsormeisje!! Ik had iemand van de groep gemaakt om foto's te maken voor mij, maar ze werd zowat aan de kant geduwd door de andere fotografen in ons midden die dat schattige meisje ook nog op de foto wouden hebben. Ik had ook wat cadeautjes voor haar meegenomen, een Disney prinsessenkleurboek met stickers, kleurpotloden en een mondharmonica. Dit had ik in een uilenrugzakje gedaan. Ze vond het kleurboek prachtig! Vol verbazing zat ze erin te bladeren en de rest was niet meer zo interessant. Momenteel zit ze op een primary school, ze heeft het daar erg naar haar zin. Vanaf september gaat ze naar de basisschool, daar heeft ze ook zin in.
Na nog een aantal vragen te hebben gesteld, via een tolk, aan haar en haar moeder leek ze helemaal niet meer zo geïnteresseerd en keek ze alleen maar naar de andere kinderen die nog aan het dansen en zingen waren. Wou ze ook weer dansen? Jaa!! Samen gingen we weer dansen. Er was een meisje dat tussen twee van mijn groep heen en weer werd geslingerd en daar keek ze ook vol enthousiasme naar. Of zij dat ook wou? Tuurlijk! Tussen mij en nog een groepsgenootje in slingerden we haar heen en weer en ze begon steeds harder te lachen. Prachtig om te zien hoe zij daarvan genoot!!
Maar aan alles komt een eind en er werd afscheid genomen. We zouden met de bus weer verder gaan om het laatste stuk nog te gaan fietsen. Voor het donker moesten we weer klaar zijn. Helaas zouden we de 300 km niet halen, 85 km in anderhalf uur ging ook de Speedy Gonzales groep niet halen. Met weer een prachtige omgeving fietsten we de laatste kilometers. Eenmaal bij de bus aangekomen moesten we eigenlijk afstappen maar met een deel van de groep besloten we om de Easy riders tegemoet te gaan fietsen en dus draaiden we weer om en gingen in volle vaart weer terug. Na zo'n 3 km kwamen we ze weer tegen. Weer omgedraaid en terug naar de bus. Daar werd iedereen vol enthousiasme onthaalt. Als laatste kwam Betsy aangefietst, ook wel super granny met haar 77 jaar. De laatste 500 meter werd ze vol geklap en gejuich binnengehaald, ook zij heeft het gered!
Met uiteindelijk 260 km op de teller mogen we niet klagen. We hebben gefietst wat we konden en eigenlijk telden alle heuvels ook wel voor twee! En wat een belevenis en ervaring was dat fietsen!
Toen iedereen uiteindelijk weer wat was gekalmeerd van alle adrenaline en iedereen weer rustig in de bus zat gingen we met de bus naar Hue. Onderweg zijn we gestopt bij een markt. Daar werd ons de uitdaging voorgelegd om in een half uur tijd voor 200.000 VND een typische Vietnamese outfit te scoren om 's avonds aan te trekken. De outfit is 'm voor mij niet geworden maar wat een sensatie is zo'n markt! Na een half uur iedereen weer in de bus en weer verder rijden.
Toen gingen we nog de keizerlijke citadel bezichtigen. Een deel ervan is verwoest, het andere deel zijn ze aan het opknappen.
Na hier een uur te hebben rondgelopen konden we nog even naar een pagode, daarna gingen we met een drakenboot de Parfumrivier op. Deze schijnt zo te heten vanwege de vele bloesems aan de waterkant. Helaas waren er nu nog geen bloesems dus van die geur was ook niets te merken. Nadat we een tijdje hadden gevaren stapten we aan de overkant weer uit en gingen we naar ons hotel. Daar konden we ons omkleden en voorbereiden op de avond. In prachtige maar ook bizarre outfits kwam iedereen weer beneden. Van mooie glitter gestikte japonnen tot kamerjassen en pyjama's met helm want ook daar zie je de Vietnamezen gewoon mee op straat lopen.
In vol ornaat naar het restaurant hadden we heel wat bekijks. Toen de maaltijd erop zat was het tijd voor de groepsafsluiting, de volgende morgen zouden de eersten al vertrekken. En hoe kan het ook anders, we gingen karaoken. Twee uur later en vele stemmen minder gingen de meesten weer richting hotel. De afgelopen drukke dagen brak iedereen toch wel wat op. Maar goed nieuws, we mochten de volgende dag een uur langer slapen... Om 8.30 uur begon de volgende excursie. Maar eerst afscheid nemen van de eerste drie mensen.
Daarna naar het paleis/graftombe van de laatste koning van Vietnam. Het heeft elf jaar geduurd voordat dit gebouw af was. Voor de bekostiging van het paleis zijn de belastingen met 30% omhoog gegaan. Hij was dan ook niet erg geliefd onder het volk. In het paleis is een hele kamer opgebouwd uit allemaal mozaïeken. Het materiaal hiervoor kwam van de potten, borden en schalen van het service. Toen het paleis na elf jaar klaar was heeft de koning er maar een jaar gewoon voordat hij overleed. Nu ligt zijn lichaam daar, 9 meter onder de grond, begraven.
Na het prachtige mozaïek bewonderd te hebben was het weer tijd om naar het hotel te gaan. Spullen pakken, inladen en nog een laatste kop koffie drinken voordat er weer een paar afscheid zouden nemen.
Daarna een paar uur in de bus richting Danang waar het vliegveld is. Daar zou de rest van de groep die avond terug naar Hanoi vliegen. Nog een laatste avondmaal met de overgebleven groep gingen we naar het vliegveld. Daar hebben Madeleine en ik (en Jolanda en Monique, zij bleven ook langer) onze tickets om geboekt. Toen kwam voor ons het afscheid. Een week vol emoties en indrukken, ups en downs, een echte roller coaster van gevoelens, werd nu afgesloten. De vakantie kan beginnen.
Het oorspronkelijke plan om verder naar het noorden te gaan richting Chinese grens is verworpen wegens een koude, natte weersverwachting. Hier wat meer in het zuiden is het warmer en lijkt de zon er ook nog door te gaan komen deze week. Met z'n vieren met een taxi naar Hoi An gereden. We hadden in gedachten vroeg naar bed te gaan maar eenmaal aangekomen kregen we zoveel energie van de mooie omgeving dat we toch nog onze vakantie hebben in geproost met een cocktail.
Vanochtend geen wekker en lekker uitgeslapen. Met als enige geplande activiteit het uitzoeken van een toer voor de volgende vier dagen. Na het ontbijt even gevraagd waar we een massage zouden kunnen krijgen. Ze hadden een adres en als we voor 11.00 uur gingen nog 35% korting ook. Vijf voor elf en de taxi bracht ons naar de spa. Voor mij een heerlijke Vietnamese massage. Dat gaan we zaterdag dan misschien nog maar een keer doen. Toen er klaar waren stond de taxi alweer voor ons klaar maar we wouden graag terug lopen. We werden een beetje raar aangekeken. 'Long walk!' 'Yes, we know!' Onderweg zijn we bij meerdere toeroperators geweest om te kijken naar de kosten en mogelijkheden. Uiteindelijk een 4-daagde trip geboekt met een scooter, die kunnen we zelf besturen, en een motor, die bestuurd de gids. Madeleine en ik zullen om en om rijden. Na dit te hebben besloten liepen we weer verder. Lopend langs allerlei winkeltjes besloten we slippers/sandalen te laten maken. Nadat we een model, kleur en materiaal hadden gekozen werden onze voeten opgemeten. Toen dat klaar was wist die vrouw ook nog wel een plekje waar we kleren 'very cheap' konden laten maken, bij haar nicht de winkel ernaast. Uit beleefdheid even gekeken om daarna weet verder te lopen. Inmiddels was het al bijna 16.00 uur en besloten we ergens te gaan lunchen. Na de lunch terug naar het hotel om te vragen waar we kleren konden laten maken. Dus op naar de kleermaker. Ik had al verscheidene winterjassen gezien die mij wel aanspraken dus deze maar besteld. Van top tot teen (nou ja, kont, langer hoeft de jas niet, opgemeten. Morgen passen? Nee, dan kunnen we niet. Vrijdag dan maar, dan is die zaterdag klaar. Wonderlijk hoe snel ze dat kunnen. 'You want buy more? You very tall, everything made specially for you!' Nee bedankt. Dat was wel even genoeg zo. Weer terug naar het hotel waar Jolande en Monique inmiddels ook weer waren na een dagje strand. Ze wouden alleen nog even snel slippers kopen want die had Jolande niet mee. Zo'n driekwartier later kwamen ze weer terug. Twee jurkjes besteld en een stel slippers. Het moest nog betaald worden dus eerst samen pinnen en daarna even laten zien wat er besteld was. 'You also want nice dress?' Nou vooruit dan maar weer. Dus weer helemaal opgemeten, vrijdag passen, zaterdag klaar. Ik ven benieuwd.
Na dit alles samen gegeten en uiteindelijk nog een cocktail gedronken op onze laatste avond samen. Jolande en ik hadden een kamikaze, samen zouden we ten onder en aangezien het hotel tegenover was, konden we rollend het bed in.
Spullen staan weer klaar voor vertrek, morgen begint onze trektocht landinwaarts met de scooter! Hierover later weer meer.


Liefs Xx