En... Actie!!

Dag allemaal,

Weer een verhaaltje vanuit Suriname. De dagen hebben hier te weinig uren en de weken te weinig dagen. De tijd vliegt hier echt. Er is zoveel te beleven, te zien en te proeven dat de dagen gauw gevuld zijn.
Het verhaal is misschien een beetje uit de kluiten gewassen. Voor degene die de verkorte versie willen raad ik aan de foto’s en de filmpjes te bekijken.

Zondag 9 mei was het natuurlijk Moederdag. En ter ere hiervan was bij één van onze huisgenoten, Saskia, op stage een Moederdag special. Voor 10 SRD (€2,50) mocht je uit verschillende dingen twee kiezen om je te laten verwennen. Je kon een gezichtsmassage krijgen, pedicure, massage, vlechten met je eigen of nep haar, je nagels laten lakken of acrylnagels laten zetten en nog wat dingen. Ik had gekozen voor de pedicure en de vlechten. Mijn voetjes waren daar wel aan toe en o wat was dat lekker. Mijn nageltjes werden geknipt en gevijld, het eelt weg geborsteld en heerlijk in gesmeerd met allerlei zalfjes met als afronding een mooi blanco lakje. Heerlijk zachte voetjes had ik toen weer.
En toen zat ik in de rij voor het vlechten. Saskia werd al onderhanden genomen en daarna was ik aan de beurt. Nou, ik heb het geweten, wie mooi wil zijn moet pijn lijden. Wat deed dat zeer. De vlechtjes zijn heel klein en worden echt superstrak ingevlochten. Dit duurde ongeveer anderhalf uur, toen was het eindelijk klaar. En het resultaat mocht er toch wel zijn. Ontzettend knap hoe ze dat kunnen! Na afloop hadden Anthe, Lianne en ik besloten dat het weer eens tijd was voor pizza. Bij de pizzeria kwam er een man naar ons toe die vroeg of hij ons een kaartje mochten geven. Ik was niet zo enthousiast omdat er wel vaker mannen naar ons toe komen om dingen te proberen te verslijten. Hij legde het kaartje neer en liep weer weg. Na het kaartje even bekeken te hebben waren we toch wel enthousiast geworden. De man bleek namelijk trips te organiseren voor mooie bedragen. Hij was achter ons nog met iemand te praten en we vroegen of hij er even bij wou komen. Er stonden wat trips op die we nog graag wilden doen. We hebben ons voorgesteld en hij bleek Berto te heetten. We hebben gelijk wat tripjes gepland en het eerste is naar Berg en Dal, Brownsberg en Stone Eiland. Brownsberg is een natuurpark, Berg en Dal een adventure centre en we zijn benieuwd naar Stone Eiland.

Om het weekend nog wat meer te vullen zijn we ook naar Paramaribo Zoo geweest. We moesten er toch een keer geweest zijn. Niet zoals een Nederlandse dierentuin maar erg mooi. Vooral de natuur die er omheen is past helemaal bij de dieren die te zien zijn. Naast de aapjes in de kooien lopen dezelfde soort apen een boom verderop in het wild rond. Er waren meerdere dieren bij die ik in Nederland nog nooit gezien had. Verderop is weer een linkje te vinden naar de foto’s ervan.

Woensdag 12 mei. Voor de meeste mensen geen bijzondere dag. Voor verpleegkundigen wel. En vooral voor Surinaamse verpleegkundigen. De dag staat in het teken van Florence Nightingale. Zij heeft er voor gezorgd dat er een Beroepscode Verpleegkundigen kwam wat inhield dat je zelf geen medicatie gebruikt wat voor de patiënt bedoelt is, je geen strafbare feiten pleegt, je geheimhouding hebt en de arts assisteert. De eerste opleiding voor verpleegkundigen is ook door haar geopend. Ze heeft dus veel invloed gehad op de ontwikkeling van de verpleegkundigen.
In het ziekenhuis kregen ’s morgens alle verpleegkundigen een corsage opgespeld en dit werd gevolgd door een opening met het hijsen van vlaggen en toespraken van de hoofdzuster en directieleden. Daarna was het tijd om te gaan dansen op de muziek van een muziekkorps. ’s Middags was er zingen en bewegen op muziek door een fysiotherapeut gegeven. Ook kreeg iedereen wat lekker snacks en wat te drinken. En je werd de hele dag gefeliciteerd door de patiënten, bezoekers en ander werknemers in het ziekenhuis.
En ‘s avonds was het dan eindelijk zover, we zouden roti leren maken. Na het eerst telkens te hebben uitgesteld omdat er misschien nog meer mensen zouden komen en het wel leuk zouden vinden vond ik dat het wachten klaar was en dat we het gewoon gingen doen. Zo gezegd zo gedaan. Ik heb Lientje gebeld en afgesproken dat ze bij ons zou komen. Op de avond zelf bleek er nog een kleine kink in de kabel te zitten omdat het de regel hier is dat er geen mensen van buitenaf op het terrein mogen komen. Hier had ik even niet aan gedacht omdat Lientje had gezegd dat ze wel eerder bij ons thuis was geweest om het stagiaires te leren. Na haar gebeld te hebben kon het wel bij haar thuis, gelukkig maar. Dus gingen we met ons negenen naar Lientje toe. Gelukkig woont ze vlakbij. Anand en de kinderen waren ook thuis dus het was er vrij druk en de keuken bleek erg klein te zijn. Maar het was echt heel erg leuk. Lientje deed alles voor en daarna mochten we het zelf proberen. Het roti rollen is nog het lastigst vind ik, maar het is goed gegaan en we hebben heerlijk gegeten. Voor degene die willen dat ik het in Nederland klaar maak voor ze: eerst reserveren…

Daar was het dan eindelijk weer: het weekend. Heerlijk die weekenden hier. En dit weekend stond er weer een trip op het programma. Vrijdag werden we rond een uur of tien door Berto en zijn jeep opgehaald. We zouden naar Berg en Dal, Brownsberg en Stone Eiland gaan. Eerst naar Berg en Dal. Dit is een adventure centre.
We zijn begonnen met kajakken. Hiervan heb ik helaas geen foto’s kunnen maken omdat er een risico was dat de camera nat zou worden. Dat risico bleek gegrond. Iedereen zat naar elkaar te spetteren met water. Als eerst zijn we de Surinamerivier opgevaren, als we helemaal door zouden roeien, zouden we weer in Paramaribo uitkomen. Dit was echter niet de bedoeling en we hebben een zijtak genomen. Hier stond aardig wat stroming en het was niet erg breed. Maar het was heel erg leuk. Lianne en Anthe zaten samen in een kajak, ik zat alleen. Er was nog een gids mee van het centre en Berto was mee. Lianne en Anthe zijn samen regelmatig de bosjes in geweest en beweren een slang te hebben gezien. Hier zijn echter geen harde bewijzen voor.
Op de terugweg deden Berto en ik een wedstrijdje wie het eerst weer terug was. Het was nou tegen de stroom in en dat is toch behoorlijk zwaar. Gelukkig kwamen we gelijktijdig aan. Vervolgens ben ik gelijk helemaal het water ingesprongen om te gaan zwemmen, je kreeg het toch wel erg warm van dat roeien.
Na wat te hebben gezwommen en gegeten gingen we verder met de volgende activiteit: canopy. Hiervoor moesten we een tuigje aan, helm op en een handschoen aan. Eerst moest er geoefend worden. Gelukkig was dit op een laag stuk. Hoe moet je gaan zitten, remmen en als je vaart verliest weer doorgaan. Dit ging allemaal goed en het echte werk kon gaan beginnen. Maar eerst naar boven klimmen. Het traject bestaat uit meerdere platforms met een verschillende lengte en snelheid. Er waren twee gidsen mee. Er ging er één vooruit om ons aan de andere kant op te vangen en de ander hielp ons met het tuigje. En daar ging Anthe. En Lianne. En toen moest ik. Omdat ik toch wel enige last heb van hoogtevrees vond ik het erg spannend. Maar ik was vastbesloten om het te gaan doen dus daar ging ik dan. Wat een mooie ervaring! Al blijft het spannend. Zo hoog. De langste en snelste baan was over de Suriname rivier. Ik moest van mezelf wat om me heen kijken en wat een mooi uitzicht, zo hoog boven een rivier! Daarna kwam de laatste afdaling. Deze mocht in Freestyle, oftewel ondersteboven. Lianne en Anthe hebben het heel dapper gedaan, mij werd het toch wat te gortig en ik ben normaal naar beneden gegleden. Eenmaal weer beneden en met vaste grond onder de voeten werden we weer opgehaald door een bootje. Terug in het centre hebben we de spullen afgedaan en een sprintje getrokken naar de auto. Het was begonnen met regenen. Op naar de volgende bestemming: Stone Eiland. Daar hebben we even rondgelopen en zijn vrij snel weer weggegaan omdat het nog steeds regenden. Toen kon de trip naar Brownsberg gemaakt worden, hier zouden we gaan overnachten. Daar aangekomen was het al donker geworden. Berto heeft eten voor ons gemaakt en discussie gevoerd met de beheerder daar. De hut die namelijk voor ons gereserveerd was, was ook aan een andere groep gereserveerd. Dit betekende dat we met twee groepen de hut moesten delen en de dag erop weer met een andere groep. Berto was het hier niet mee eens en heeft nog een slaapplek voor ons kunnen regelen op Stone Eiland. Dat betekende weer anderhalf uur terug hobbelen. Maar voordat we terug zouden gaan hebben we eerste een avondwandeling gemaakt, op zoek naar slangen, kaaimannen en andere wilde beesten. Omdat het behoorlijk had geregend die dag, waren er een aantal grote plassen. Mijn schoenen zijn dan wel waterdicht, als het water tot mijn knieën komt kunnen ze het niet meer aan. Dus bracht Berto ons één voor één op zijn rug naar de overkant. Het was de moeite waard. We zijn heel wat kikkers (bah) tegen gekomen, een spin (iiiii), een hert, een jaguar (Berto was een eindje vooruit gelopen over een plas heen en kwam met kippenvel terug, later zagen wij alleen zijn ogen nog op lichten) en vier kaaimannen. Berto heeft een kaaiman voor ons gevangen en we zijn er allemaal me op de foto geweest. Wat kan zo’n beest blazen! Hij was het er niet helemaal mee eens. Na de kaaiman weer te hebben vrijgelaten en we weer over de plassen gedragen waren gingen we terug naar Stone Eiland. Toen we daar aankwamen was het inmiddels half één ’s nachts. We moesten natuurlijk eerst nog onze hangmatten ophangen en wat Borgoe-cola drinken (het drankje van Suriname). De beheerder van Stone Eiland was er inmiddels ook bij komen zitten (al lagen wij allang in de hangmat) en was het nog erg gezellig. Toen mijn inspiratie voor moppen op was heb ik een Nederlandse hulplijn ingeroepen aangezien het toch al in de ochtend was daar. Bedankt hiervoor ;)
Na een korte nacht, Berto lag bij mij in de hangmat te snurken, zijn we weer terug gereden naar Brownsberg. Die weg kenden we inmiddels wel, maar we mochten het nou op een andere manier gaan bekijken: we mochten bovenop de jeep zitten! Wat een belevenis. Ok, het zit niet erg comfortabel al die ruitjes in je billen, maar de ervaring is het waard. De wind door je haar, duiken voor de takken en heen en weer geschut worden door de kuilen.
Weer bij Brownsberg aangekomen gingen we wandelen. We zouden naar een aantal watervallen gaan. Eerst kwamen we bij een uitzichtplek aan. Dit was erg mooi. Berto vroeg of er nog wensen waren en Anthe had de wens om aan een liaan te slingeren. Zo gezegd zo gedaan. Anthe slingerend aan een liaan. Ik sloeg deze beurt over. Wel ben ik in de ‘stoel van Jane’ geweest. Een lianenschommel. Berto heeft ons hier allemaal opgeholpen.
Na een flinke afdaling, wat slippen en glijden, kwamen we bij de Irene waterval aan. Dit zou de mooiste zijn daar. En hij was mooi. Het water was alleen wel wat aan de frisse kant, maar dat was wel prettig na die afdaling. Na wat te zijn afgekoeld kon de weg naar boven hervat worden. Om gelijk weer smerig te raken. Maar we gingen ook nog naar een andere waterval toe, de Leo val. Ook deze was weer erg mooi. Hier hebben we ook even uitgerust om vervolgens weer terug te gaan naar de auto. Om weer terug te rijden naar Stone Eiland.
Nou kwamen we op een normalere tijd weer terug en Berto heeft weer voor ons gekookt. Na de afwas zijn we weer gaan hangmatteren met een lekkere Borgoe-cola.
Na weer een vrij korte nacht (leuk van die buren met een klein kind en iemand die heel hard snurkt, iemand die met een zaklantaarn in je gezicht schijnt en o ja, die ontzettend vervelende haan!) hebben we wel vrij lang lekker in de hangmat gelegen met als achtergrond geluid de regen. We hadden een laat ontbijt waarna we met een korjaal het water bij Stone Eiland op zijn gegaan. Anthe en Lianne kregen een tweede kans om samen te roeien en ik zat bij Berto in de korjaal. Dat is toch heel wat anders dan zo’n kajak! We zijn bij een klein strandje gestopt waar ik vervolgens heerlijk in de zon heb gelegen, maar wel weer ben verbrand weer terug bij de hut hebben we gegeten en alle spullen gepakt. De beheerder kwam nog met een piranha aanzetten en heeft die voor ons gebakken, ik vond het lekker en we hebben er één mee naar huis genomen. Anthe wil de kop bewaren…
Toen alles gepakt was zijn we vertrokken. Onderweg zijn we nog een zijweg in gereden om naar een kreek toe te gaan. We zouden hier met de jeep doorheen rijden. De kreek bleek wat lastiger te vinden dan gedacht. Er waren nieuwe wegen aangelegd en we zijn een paar keer fout gereden. Het keren was niet erg makkelijk, het waren smalle weggetjes waar maar één auto kon rijden. Gelukkig was het een stevige jeep en wat minder stevige boompjes zodat we konden keren. Na het goede pad te hebben gevonden bleek dit met palen afgezet te zijn, weer gekeerd om vervolgens weer te keren en de palen toch maar opzij te schuiven. Toen we bij het water aan kwamen werd duidelijk waarom het was afgezet. Er was een hut gebouwd waar men waarschijnlijk overdag geld voor vroeg om daar te mogen komen. Maar wij hadden niets met de hut te maken en zijn door het water gereden. Eigenlijk zouden we de auto gaan wassen maar het was al ontzettend donker en het begon al wat laat te raken, dus dat houden we een volgende keer te goed…

Dit waren weer alle belevenissen van de afgelopen weken en we genieten er elke keer van. We zijn nog lang niet uitgekeken hier!
Om jullie ook te laten meekijken zijn hier de foto’s:
http://picasaweb.google.nl/101469242315365728217/Moederdag#
http://picasaweb.google.nl/101469242315365728217/ParamariboZoo#
http://picasaweb.google.nl/101469242315365728217/KokenMetLientje#
http://picasaweb.google.nl/101469242315365728217/BergEnDalBrownsbergStoneEiland#

En nog een aantal filmpjes:
Canopy: http://www.youtube.com/watch?v=GwIC4GpdF0s
Op het dak van de jeep: http://www.youtube.com/watch?v=xQo7ZrsPi4E
Door de rimboe: http://www.youtube.com/watch?v=LVR45baT2ew

Bigi brasa