Dat was het dan
Door: Justa
Blijf op de hoogte en volg Justa
12 Juni 2012 | Gambia, Brikama
Hallo allemaal,
Mijn eerste week Afrika zit er op.
Wat zal ik er van zeggen? Zoveel indrukken en nieuwe dingen die op mij af zijn gekomen.
Waarschuwing: dit wordt een lang verhaal!
Ik zal beginnen met het voorstellen van het gezin waar ik verblijf. Bakary Sanneh is de hele tijd mijn contactpersoon geweest. Ik woon bij hem, zijn vrouw Mansata en hun drie-en-half jarige zoontje Kayali in huis.
Het leven is hier heel anders dan bij ons. Hier wonen mensen in een compound. Een kleine, afgesloten gemeenschap van huizen. In de compound waar ik verblijf zijn zes huisjes naast elkaar. De keukens zijn apart en bevinden zich tegenover de huisjes.
Het huis van Bakary heeft twee slaapkamers waarvan ik er een tot mijn beschikking heb. Deze is ‘en suite’ ;) Mijn badkamer bestaat uit een emmer water met een kleiner emmertje om me mee te douchen. De wc is aan de andere kant van de compound. Er zijn twee, Franse wc’s. Één daarvan is speciaal voor mij. Hij zit met een hangslot op slot waar ik een sleutel van heb. ’s Avonds heb ik het gezelschap van drie kakkerlakken en een aantal hagedissen. Gelukkig heeft Mansata de kakkerlakken nu verwijderd en hopelijk blijven ze ook weg.
Aan de andere kant van de compound is de waterkraan, ik hoef dus geen 10 km te lopen ;). In de compound en ervoor staat een mangoboom. Laat het nou net het seizoen zijn van de mango’s :). Helaas kan je er ook teveel van eten…
Tot nu toe valt de stroom hier elke dag uit, meestal rond het eind van de middag. Rond middernacht komt het weer terug zodat ik wel met een ventilator aan kan slapen.
De hele dag door wordt je gevraagd: ‘How are you?’ ‘How is your afternoon?’ ‘What is your name?’. Hierbij schudt je ook elke keer de hand. Ook als ze je buren zijn en je ze meerdere keren per dag ziet. Soms best vermoeiend. Het Engels is hier ook iets anders dan ik gewend ben. Zo spreken ze ‘ask’ uit als ‘aks’ en ‘question’ als ‘quetsion’: can I aks you a quetsion. Chair spreken ze uit als sjair. Het is dus soms best lastig om ze te begrijpen al spreken we allebei Engels.
Vorige week maandag heeft Bakary me opgehaald vanuit het hotel. Met een groene taxi zijn we naar Brikama gereden.
Er zijn hier meerdere soorten vervoer. Je hebt de groene, dure, toeristen taxi die vaak bij de hotels staan. Dan heb je de goedkopere groen/gele taxi’s, deze kan je overal krijgen en deze neem je als je bagage hebt, als je ergens op tijd wilt zijn of als je anders een stuk moet lopen. Dan heb je nog de veel meer gebruikte ‘vano’. Een busje waar je met 15 personen in kan. Deze stopt waar je zegt dat ie moet stoppen. Overal langs de kant van de weg kan je instappen, mits ze ruimte hebben. Je hebt een chauffeur en een ‘conducteur’. Deze neemt het geld in ontvangst en roept de hele tijd naar de mensen op straat waar ze heen gaan.
Als laatste heb je nog de gillegillee. Een grotere bus waar je met 25 – 30 personen in kan. Geiten en bagage kunnen op het dak. De laatste keer dat de vano’s en de gillegillees door de APK kwamen is waarschijnlijk zo’n tien jaar geleden…
Dinsdag ben ik voor het eerst met de vano geweest naar Westfield, naar het ministerie van gezondheid. Hier aangekomen werd ik hartelijk ontvangen door drie mannen. Zij vertelden dat ze het zo belangrijk vonden dat ik kwam, dat ze allemaal hun werk voor mij hebben neergelegd om mij welkom te heten. Er werd Bakary op het hart gedrukt dat hij ervoor moest zorgen dat ik het naar mijn zin heb, zodat ik iedereen kan vertellen wat voor geweldig land het is en er dan meer mensen willen komen om hun bijdrage te leveren. Dus… voel je geroepen ;).
Op het ministerie vertelden ze dat ik ook naar Banjul moest naar de Council van Nurses and Midwives, voor een officiële registratie in Gambia. Ze moesten hiervoor mijn diploma’s en pasfoto’s hebben. Die had ik. Thuis. Dus alle papieren ingevuld en met een gillegillee terug naar Brikama. Woensdag weer terug om de papieren en pasfoto’s langs te brengen. En te betalen. Ik ben nou officieel geregistreerd als bevoegd verpleegkundige en mag t/m juni volgend jaar mijn werk hier in Gambia uitoefenen. En ik ben ‘most welcome’. Over een maand kan ik nog wat officiële papieren ophalen.
Toen we langs een soort douanekantoor langs liepen toch nog even voor de zekerheid gevraagd of ik toch niet nog een visum o.i.d. nodig heb. Dit blijkt toch zo te zijn. Ik kan drie keer dertig dagen in Gambia blijven. Hiervoor zou ik telkens een stempel krijgen. Daarna moet ik een ‘permit’ hebben om langer te mogen blijven. Met een brief van het ministerie van gezondheid moet ik deze gratis kunnen krijgen om dat ik ‘zo’n geweldige bijdrage lever’ aan Gambia. Laat ik nou maar hopen dat ik dat inderdaad kan doen…
Inmiddels was het einde van mijn gewisselde geld aardig in zicht, dus begon het volgende avontuur. Pinnen. Dat kan dus niet hier. Althans, niet met je MasterCard. Dat kan maar op één plek en dat is in een hotel. Daar speciaal heen gereden om geld te pinnen. Omdat dit nou niet de meest ideale manier is om telkens aan geld te komen heb ik besloten om hier een bankrekening te open. Inmiddels kan ik geld overmaken van mijn Nederlandse rekening naar hier. Dat scheelt voortaan heel wat tijd.
Woensdag was de rit naar Westfield een heel avontuur. Op één gepakt in de vano hobbelden we naar Westfield. Opeens maakten we een rare slinger richting de berm. Nou is de weg hier redelijk goed geasfalteerd, maar de berm kan wel eens een halve meter lager liggen. Een vrouw slaakte een gil en ik dacht ‘dat was het dan’. Nog geen week in Gambia en ik eindig hier op de zijkant van de weg, opeengeplakt tussen de Gambianen. Gelukkig bleven we overeind en was het ‘maar een hond’ die overstak die de chauffeur probeerde te ontwijken.
Ik had gehoopt donderdag alles rond te hebben en dan een officiële rondleiding te kunnen krijgen in het ziekenhuis en vrijdag mijn eerste dag te werken. Dat ging dus mooi niet door. We moesten weer naar het ministerie in Westfield en na lang wachten kwamen we erachter dat ze weer mijn diploma’s nodig hadden. Die had ik dus niet mee. Vrijdag maar weer heen.
Uiteindelijk vrijdag op het ministerie alle papieren weer afgeleverd en zij zouden een brief sturen naar het ziekenhuis met een aanbeveling. Nou nog afwachten hoe lang die brief erover doet.
Woensdagavond wel mijn eerste ‘patiënt’ kunnen verzorgen. Er was een soort vergadering met alle bewoners van de compound omdat er enige onrust was tussen wat bewoners. Op een gegeven moment liepen de gemoederen wat hoog op. Meerdere mensen liepen kwaad achter elkaar aan en anderen probeerden ze tegen te houden. Één van hen kreeg hierbij een flinke snee in zijn voet. Deze heb ik toen maar, als echte verpleegkundige, verzorgd. Heb ik in elk geval iets kunnen doen.
Zaterdag rustige dag gehad. Het jongste broertje van Bakary komt regelmatig langs en leert mij wat Mandinka woorden. Nou snap ik niet zo heel veel van de familie. Soms zegt hij dit is mijn broer/zus, neef/nicht, oom/tante. Bij de broer/zus zegt hij erbij dat het van dezelfde vader en moeder is als de zijne of dat alleen de vader hetzelfde is. Hij noemt ook iedereen ‘uncle’ of ‘auntie’ dus ik weet niet meer hoe dat nou in elkaar steekt.
Kleine kinderen roepen ‘tubaab, tubaab’, wat iets betekend als ‘blanke, blanke’. Ik weet nu hoe ik in Madinka vraag ‘hoe gaat het’, en ‘het gaat goed’, ‘wat is je naam’ en ‘ik heet’. Woorden die ik meerdere keren per dag gebruik.
Door iemand van het ministerie was ik uitgenodigd om zondag een drama and singing competition bij te wonen over het belang van malariabestrijding bij zwangere vrouwen en borstvoeding. Ook de rit hier naar toe was een heel avontuur. Volgens mij lag de versnellingsbak er zo ongeveer uit, hij maakte rare geluiden. Elke keer als we iemand eruit hadden gelaten, kwam de gillegillee weer met een paar schokken vooruit om moeizaam verder te komen. Op een gegeven moment moesten een paar jongens de bus aandrukken en dan snel weer instappen. Nadat we weer wat mensen eruit hadden gezet, ‘I pray for you, that you arrive safely’, hield de bus er helemaal mee op. Terplekke werd er wat aan gesleuteld en na zo’n twintig minuten konden we weer verder. Het geluid was een stuk minder, maar ik was blij toen we er waren.
We waren op tijd voor de halve finale. Er waren vier groepjes uit verschillende districten die allemaal een klein toneelstukje opvoerden over malaria en nog één over het belang van borstvoeding en goede voeding. Daarna was het lunchpauze en tijd om te bidden.
Bakary is een moslim en bidt vijf keer per dag. Om zes uur ’s morgens, twee uur ’s middags, om vijf uur, zeven uur en acht uur.
Na de lunch ging men verder met de zing competitie. Weer vier verschillende groepjes zongen twee liedjes over malaria en het belang van goede voeding. Het Afrikaanse dansen hierbij inbegrepen :).
Daarna was het tijd voor de prijsuitreiking. De twee groepjes die ik het beste/leukste vond, hebben allebei gewonnen. Er werd nog wat meer gedanst en Bakary vroeg één van de vrouwen om mij ook mee te nemen om te dansen. Hij heeft geprobeerd dit te filmen. Helaas wist hij niet hoe mijn camera werkte ;).
Omdat het weekend was en iedereen landinwaarts weer terug naar de kust wou voor de werkweek was het erg lastig om weer vervoer terug naar Brikama te krijgen. Gelukkig heeft Bakary geregeld dat we met iemand vanaf het terrein konden mee rijden.
Vandaag voor een officiële rondleiding in het ziekenhuis geweest. Morgen mijn eerste werkdag. Volgende keer meer daarover.
Foto’s zijn weer met onderstaande links te vinden.
Het huis: https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/HetHuis#
Indruk van Afrika: https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/ThisIsAfrica#
Drama and singing competition: https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/DramaAndSingingCompetition#
Liefs
Justa
Mijn eerste week Afrika zit er op.
Wat zal ik er van zeggen? Zoveel indrukken en nieuwe dingen die op mij af zijn gekomen.
Waarschuwing: dit wordt een lang verhaal!
Ik zal beginnen met het voorstellen van het gezin waar ik verblijf. Bakary Sanneh is de hele tijd mijn contactpersoon geweest. Ik woon bij hem, zijn vrouw Mansata en hun drie-en-half jarige zoontje Kayali in huis.
Het leven is hier heel anders dan bij ons. Hier wonen mensen in een compound. Een kleine, afgesloten gemeenschap van huizen. In de compound waar ik verblijf zijn zes huisjes naast elkaar. De keukens zijn apart en bevinden zich tegenover de huisjes.
Het huis van Bakary heeft twee slaapkamers waarvan ik er een tot mijn beschikking heb. Deze is ‘en suite’ ;) Mijn badkamer bestaat uit een emmer water met een kleiner emmertje om me mee te douchen. De wc is aan de andere kant van de compound. Er zijn twee, Franse wc’s. Één daarvan is speciaal voor mij. Hij zit met een hangslot op slot waar ik een sleutel van heb. ’s Avonds heb ik het gezelschap van drie kakkerlakken en een aantal hagedissen. Gelukkig heeft Mansata de kakkerlakken nu verwijderd en hopelijk blijven ze ook weg.
Aan de andere kant van de compound is de waterkraan, ik hoef dus geen 10 km te lopen ;). In de compound en ervoor staat een mangoboom. Laat het nou net het seizoen zijn van de mango’s :). Helaas kan je er ook teveel van eten…
Tot nu toe valt de stroom hier elke dag uit, meestal rond het eind van de middag. Rond middernacht komt het weer terug zodat ik wel met een ventilator aan kan slapen.
De hele dag door wordt je gevraagd: ‘How are you?’ ‘How is your afternoon?’ ‘What is your name?’. Hierbij schudt je ook elke keer de hand. Ook als ze je buren zijn en je ze meerdere keren per dag ziet. Soms best vermoeiend. Het Engels is hier ook iets anders dan ik gewend ben. Zo spreken ze ‘ask’ uit als ‘aks’ en ‘question’ als ‘quetsion’: can I aks you a quetsion. Chair spreken ze uit als sjair. Het is dus soms best lastig om ze te begrijpen al spreken we allebei Engels.
Vorige week maandag heeft Bakary me opgehaald vanuit het hotel. Met een groene taxi zijn we naar Brikama gereden.
Er zijn hier meerdere soorten vervoer. Je hebt de groene, dure, toeristen taxi die vaak bij de hotels staan. Dan heb je de goedkopere groen/gele taxi’s, deze kan je overal krijgen en deze neem je als je bagage hebt, als je ergens op tijd wilt zijn of als je anders een stuk moet lopen. Dan heb je nog de veel meer gebruikte ‘vano’. Een busje waar je met 15 personen in kan. Deze stopt waar je zegt dat ie moet stoppen. Overal langs de kant van de weg kan je instappen, mits ze ruimte hebben. Je hebt een chauffeur en een ‘conducteur’. Deze neemt het geld in ontvangst en roept de hele tijd naar de mensen op straat waar ze heen gaan.
Als laatste heb je nog de gillegillee. Een grotere bus waar je met 25 – 30 personen in kan. Geiten en bagage kunnen op het dak. De laatste keer dat de vano’s en de gillegillees door de APK kwamen is waarschijnlijk zo’n tien jaar geleden…
Dinsdag ben ik voor het eerst met de vano geweest naar Westfield, naar het ministerie van gezondheid. Hier aangekomen werd ik hartelijk ontvangen door drie mannen. Zij vertelden dat ze het zo belangrijk vonden dat ik kwam, dat ze allemaal hun werk voor mij hebben neergelegd om mij welkom te heten. Er werd Bakary op het hart gedrukt dat hij ervoor moest zorgen dat ik het naar mijn zin heb, zodat ik iedereen kan vertellen wat voor geweldig land het is en er dan meer mensen willen komen om hun bijdrage te leveren. Dus… voel je geroepen ;).
Op het ministerie vertelden ze dat ik ook naar Banjul moest naar de Council van Nurses and Midwives, voor een officiële registratie in Gambia. Ze moesten hiervoor mijn diploma’s en pasfoto’s hebben. Die had ik. Thuis. Dus alle papieren ingevuld en met een gillegillee terug naar Brikama. Woensdag weer terug om de papieren en pasfoto’s langs te brengen. En te betalen. Ik ben nou officieel geregistreerd als bevoegd verpleegkundige en mag t/m juni volgend jaar mijn werk hier in Gambia uitoefenen. En ik ben ‘most welcome’. Over een maand kan ik nog wat officiële papieren ophalen.
Toen we langs een soort douanekantoor langs liepen toch nog even voor de zekerheid gevraagd of ik toch niet nog een visum o.i.d. nodig heb. Dit blijkt toch zo te zijn. Ik kan drie keer dertig dagen in Gambia blijven. Hiervoor zou ik telkens een stempel krijgen. Daarna moet ik een ‘permit’ hebben om langer te mogen blijven. Met een brief van het ministerie van gezondheid moet ik deze gratis kunnen krijgen om dat ik ‘zo’n geweldige bijdrage lever’ aan Gambia. Laat ik nou maar hopen dat ik dat inderdaad kan doen…
Inmiddels was het einde van mijn gewisselde geld aardig in zicht, dus begon het volgende avontuur. Pinnen. Dat kan dus niet hier. Althans, niet met je MasterCard. Dat kan maar op één plek en dat is in een hotel. Daar speciaal heen gereden om geld te pinnen. Omdat dit nou niet de meest ideale manier is om telkens aan geld te komen heb ik besloten om hier een bankrekening te open. Inmiddels kan ik geld overmaken van mijn Nederlandse rekening naar hier. Dat scheelt voortaan heel wat tijd.
Woensdag was de rit naar Westfield een heel avontuur. Op één gepakt in de vano hobbelden we naar Westfield. Opeens maakten we een rare slinger richting de berm. Nou is de weg hier redelijk goed geasfalteerd, maar de berm kan wel eens een halve meter lager liggen. Een vrouw slaakte een gil en ik dacht ‘dat was het dan’. Nog geen week in Gambia en ik eindig hier op de zijkant van de weg, opeengeplakt tussen de Gambianen. Gelukkig bleven we overeind en was het ‘maar een hond’ die overstak die de chauffeur probeerde te ontwijken.
Ik had gehoopt donderdag alles rond te hebben en dan een officiële rondleiding te kunnen krijgen in het ziekenhuis en vrijdag mijn eerste dag te werken. Dat ging dus mooi niet door. We moesten weer naar het ministerie in Westfield en na lang wachten kwamen we erachter dat ze weer mijn diploma’s nodig hadden. Die had ik dus niet mee. Vrijdag maar weer heen.
Uiteindelijk vrijdag op het ministerie alle papieren weer afgeleverd en zij zouden een brief sturen naar het ziekenhuis met een aanbeveling. Nou nog afwachten hoe lang die brief erover doet.
Woensdagavond wel mijn eerste ‘patiënt’ kunnen verzorgen. Er was een soort vergadering met alle bewoners van de compound omdat er enige onrust was tussen wat bewoners. Op een gegeven moment liepen de gemoederen wat hoog op. Meerdere mensen liepen kwaad achter elkaar aan en anderen probeerden ze tegen te houden. Één van hen kreeg hierbij een flinke snee in zijn voet. Deze heb ik toen maar, als echte verpleegkundige, verzorgd. Heb ik in elk geval iets kunnen doen.
Zaterdag rustige dag gehad. Het jongste broertje van Bakary komt regelmatig langs en leert mij wat Mandinka woorden. Nou snap ik niet zo heel veel van de familie. Soms zegt hij dit is mijn broer/zus, neef/nicht, oom/tante. Bij de broer/zus zegt hij erbij dat het van dezelfde vader en moeder is als de zijne of dat alleen de vader hetzelfde is. Hij noemt ook iedereen ‘uncle’ of ‘auntie’ dus ik weet niet meer hoe dat nou in elkaar steekt.
Kleine kinderen roepen ‘tubaab, tubaab’, wat iets betekend als ‘blanke, blanke’. Ik weet nu hoe ik in Madinka vraag ‘hoe gaat het’, en ‘het gaat goed’, ‘wat is je naam’ en ‘ik heet’. Woorden die ik meerdere keren per dag gebruik.
Door iemand van het ministerie was ik uitgenodigd om zondag een drama and singing competition bij te wonen over het belang van malariabestrijding bij zwangere vrouwen en borstvoeding. Ook de rit hier naar toe was een heel avontuur. Volgens mij lag de versnellingsbak er zo ongeveer uit, hij maakte rare geluiden. Elke keer als we iemand eruit hadden gelaten, kwam de gillegillee weer met een paar schokken vooruit om moeizaam verder te komen. Op een gegeven moment moesten een paar jongens de bus aandrukken en dan snel weer instappen. Nadat we weer wat mensen eruit hadden gezet, ‘I pray for you, that you arrive safely’, hield de bus er helemaal mee op. Terplekke werd er wat aan gesleuteld en na zo’n twintig minuten konden we weer verder. Het geluid was een stuk minder, maar ik was blij toen we er waren.
We waren op tijd voor de halve finale. Er waren vier groepjes uit verschillende districten die allemaal een klein toneelstukje opvoerden over malaria en nog één over het belang van borstvoeding en goede voeding. Daarna was het lunchpauze en tijd om te bidden.
Bakary is een moslim en bidt vijf keer per dag. Om zes uur ’s morgens, twee uur ’s middags, om vijf uur, zeven uur en acht uur.
Na de lunch ging men verder met de zing competitie. Weer vier verschillende groepjes zongen twee liedjes over malaria en het belang van goede voeding. Het Afrikaanse dansen hierbij inbegrepen :).
Daarna was het tijd voor de prijsuitreiking. De twee groepjes die ik het beste/leukste vond, hebben allebei gewonnen. Er werd nog wat meer gedanst en Bakary vroeg één van de vrouwen om mij ook mee te nemen om te dansen. Hij heeft geprobeerd dit te filmen. Helaas wist hij niet hoe mijn camera werkte ;).
Omdat het weekend was en iedereen landinwaarts weer terug naar de kust wou voor de werkweek was het erg lastig om weer vervoer terug naar Brikama te krijgen. Gelukkig heeft Bakary geregeld dat we met iemand vanaf het terrein konden mee rijden.
Vandaag voor een officiële rondleiding in het ziekenhuis geweest. Morgen mijn eerste werkdag. Volgende keer meer daarover.
Foto’s zijn weer met onderstaande links te vinden.
Het huis: https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/HetHuis#
Indruk van Afrika: https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/ThisIsAfrica#
Drama and singing competition: https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/DramaAndSingingCompetition#
Liefs
Justa
-
12 Juni 2012 - 08:44
Gea:
Hé jus wat zie je er afrikaans uit! PRACHTIG ! Alleen je kleur is niet goed.. liefs -
12 Juni 2012 - 15:13
Suzanne:
eej jus! Wat mooi om zo een indruk te krijgen waar je zit! heel veel succes daar! x -
12 Juni 2012 - 16:43
Nienke:
Wauw! Wat een land. Ik zit ini de trein (bij hoogeveen :)) en lach me slap.. Om de 'engelse' taal, een privé wc, de volgeladen auto's en de mooie donkere dames die vol overgave aan het zingen (?) zijn.
Dikke tuut uit het geregelde Hollandia -
12 Juni 2012 - 20:30
Mirjam:
Hey Jus!
Klinkt goed hoor, vind het echt stoer van je dat je je daar zo goed redt! Wat een luxe hoor, een en suite badkamer ;-)
Wacht met spanning af op je volgende verhaal, ben benieuwd hoe het werken daar is en hoe het je bevalt!
Lfs Mirjam -
12 Juni 2012 - 21:20
Ma:
Mooi, al die kleurrijke vrouwen.
En de compound.... het zal wel wennen zijn. Liefs -
13 Juni 2012 - 18:02
Statafel Suzanne:
Dag Just, wat geweldig om je veeels te korte verhaal te lezen ;) en natuurlijk de foto's te bekijken. Super om zo op de hoogte te blijven.
Om je hier ook een beetje op de hoogte te houden; wij gaan vanavond een partijtje voetbal kijken, het is een stuk minder oranje zonder jou (met je uber oranje of rood-wit-blauw kleren).
Succes bij je eerste werkdagen!
Liefs Suus -
20 Juni 2012 - 09:10
Wendy:
Justa, wat een avontuur al. Leuk om het (korte :):)) verhaal te lezen en een kijkje in jouw leven van nu te krijgen. Veel geluk en succes. -
03 Juli 2012 - 12:46
Sheila:
Dag lieve Justa....
heb je verslagen uitgeprint...vergroot en geef ze aan Mamanet om te lezen ok...Ga ikzelf ook doen...rustig met een glas wijn erbij...Pas goed op jezelf...hou van je...
XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
