Groeten uit de rimboe

Lieve allemaal,

Na twee weken heerlijk vakantie te hebben gevierd waarin ik genoten heb van airco, wc, douche, zon, zee, strand, biertjes, cocktails, patat, kaas en natuurlijk mijn familie, heb ik bijna drie weken in complete isolatie gezeten op mijn nieuwe plek: Jappineh. En daarom is het nu hoogtijd om weer een stukje voor jullie te schrijven met mijn nieuwste belevenissen. Dit zal ook één van mijn laatste verhalen zijn, aangezien ik eind van december weer terug kom. Ik vrees dat ik dan een grote klimaatschok te verwerken heb, dus hopelijk had ik mijn winterkleren niet te ver weg opgeruimd.

Op maandag 15 oktober zouden mijn ouders en zus ’s avond laat aankomen. Onder het mom van ‘de kamers alvast inspecteren’, checkte ik ’s middags alvast in. Ik heb toen heerlijk lang, voor het eerst in vier-en-halve maand, gedoucht. ’s Avonds heb ik mijn eerste-pizza-sinds-tijden gegeten om daarna de komst van mijn familie op de kamer met airco af te wachten. Toen ik het vliegtuig hoorde overkomen duurde het niet heel lang meer voordat de bus er was.
Na een paar drankjes samen was het tijd voor bed. Volgens mijn vader was het namelijk al wel twee uur ’s nachts in Nederland…
Dinsdag en woensdag wat rustige dagen op het strand gehad, met een bezoekje aan Serrekunda market om wat geld te wisselen. Wat voor mijn ouders een heel avontuur was omdat we gebruik maakten van het lokale vervoer.
Donderdag was het tijd voor ons eerste tripje. Een tweedaagse trip door Gambia. ’s Morgens om zes uur vertrek, dus vroeg uit de veren. Na een aantal uren rond gehobbeld te hebben kwamen we rond een uur of twee vlakbij onze eindbestemming aan om een tussenstop te maken om de rivier op te gaan. Nadat mijn moeder wat krijsende kinderen had blij gemaakt met wat ballonnen gingen we de rivier op. We kwamen langs wat eilandjes waar chimpansees zouden wonen, maar waar we niets zagen. Verder de rivier op, opzoek naar nijlpaarden. Toen we bijna de moed hadden opgegeven staken daar ineens een paar nijlpaarden hun neus en oren boven water :) En het bleek best lastig te zijn om een goede foto te maken aangezien ze niet lang boven water bleven en telkens ergens anders verschenen. Na nog euforisch te zijn van de nijlpaarden gingen we weer terug. Om op de terugweg ook nog de chimpansees te spotten!! M’n vader heeft er maar drie gezien, wij een stuk meer. En toen we in het hotel de foto’s bekeken bleken het er nog meer te zijn dan we dachten, geen wonder dat al die Japanners alleen maar foto’s maken en thuis pas kijken waar ze zijn geweest.
Na een stuk roder en blij van het zien van alle wilde dieren weer terug te zijn op de kade gingen we verder naar Georgetown, de eindbestemming. Omdat ik had gevraagd of we ‘local food’ konden krijgen als avondeten, had de gids bij een vriend van hem geregeld dat we ‘benechin’ konden eten. Een soort in olie gebakken rijst met wat pompoen en vis. En speciaal voor ons ‘westerse mensen’ hadden ze er ook nog een salade bij gemaakt. Na het eten was het ook al bijna bedtijd. In de plaats waar we sliepen was geen stroom maar de kamers waren wel voorzien van een generator zodat er een ventilator wat verkoeling kon geven. Helaas voor mijn ouders en mijn zus viel halverwege de nacht de generator uit en moesten ze het zonder ventilator doen. Ik kon rustig verder slapen.
De volgende morgen zijn we naar de ‘stone circles’ geweest. Op verschillende plaatsen in de wereld zijn dit soort rituele cirkels te vinden, maar de reden hiervoor is mij nog steeds niet helemaal duidelijk. Er zouden ook magnetische krachten in het midden van die cirkels zijn, maar ik heb niets gevoeld. Daarna konden we beginnen aan de hobbel weg terug. Omdat het de week erop Tobaski zou zijn (een moslimfeest waarbij er ritueel een schaap/geit geslacht wordt), was onze gids hard op zoek naar een schaap. Overal werden tussenstops gemaakt om de schapen te inspecteren. Helaas (of gelukkig voor het schaap) was er geen een naar de zin en gingen we zonder schaap weer verder. Bijna elke auto die we tegen kwamen bevatte al dan niet in of op de auto meerdere schapen.
Op de terug weg hebben we ook nog een omweg gemaakt naar Jappineh, omdat dit niet zo heel ver om was en het ons anders nog een hele dag zou kosten om daar heen te gaan. Het was wel even schrikken toen we daar aan kwamen en het verblijf zagen waar ik zou gaan wonen tijdens mijn werkzaamheden in het health centre. Geen stopcontact, geen licht, geen gordijnen, geen vloerbedekking, geen matras, geen ventilator en ook de wc en douche (een echte douche hadden ze dan weer wel) deden het niet. Slik. Maar er werd ons beloofd dat tegen de tijd ik er zou zijn alles geregeld zou zijn. Dat zou spannend worden.
De dag erop hebben we weer lekker gerelaxt aan het strand. Zondag zijn we naar ‘mijn’ compound gegaan. ’s Morgens vroeg uit de veren zodat we samen met Mansata de markt op konden om de ingrediënten te kopen. Daarna kon het koken beginnen. De kinderen, die mij inmiddels wel gewend waren, vonden zoveel blanken in één keer bij elkaar toch nog een beetje eng, maar dat kwam later ook wat los. Toen het eten uiteindelijk klaar was, waren er een stuk meer mensen die er normaal niet zijn, om ook mee te eten. Na het eten gingen Marije en ik baobab juice maken. Ze hadden dit in het hotel al geproefd, maar ik wou ze deze variant toch niet onthouden, die uiteraard een stuk smakelijker was dan die in het hotel. Nadat de juice klaar was en stond te koelen was het tijd voor de cadeautjes. Vol enthousiasme werden de meegebrachte kleren, stickers, telefoons, voetballen, bellenblaas, pennen, pannenlappen, poppen en snoepjes in ontvangst genomen. En zo duurde de dag een stuk langer dan ik van te voren in geschat had, maar ja, je bent dan ook in Afrika ;) Eenmaal terug in het hotel hebben we weer ons-zoveelste-potje geklaverjast om niet al te laat naar bed te gaan om de volgende dag weer op pad te gaan.
Vroeg eruit want om acht uur moest de ferry in Banjul gehaald worden om naar de overkant te gaan. We waren er op tijd, maar de ferry niet. Uiteraard. Uiteindelijk kwam hij, de hele horde mensen eraf en de volgende horde mensen stond al klaar toen er werd medegedeeld dat deze niet zou gaan vanwege een defect en dat iedereen op de volgende moest wachten. Rond een uur of elf konden we eindelijk de boot op. We stonden gelukkig redelijk vooraan zodat we een zitplaats hadden, daarna mochten de auto’s erop. Nadat die er allemaal op waren, werden de deuren opengedaan en kwam de rest van de mensen letterlijk rennend naar de boot toe om een plekje te bemachtigen. Geen enkele centimeter werd onbenut gelaten. Tegen de tijd dat we aan de overkant aankwamen waren we zwart van de roet, maar we mochten niet klagen, we waren er. Toen de jacht op een auto die ons naar de slavenhuizen zou brengen. Daar kwamen we net voor een andere groep Nederlanders aan. Na in het museum zijn geweest, moesten we even op die andere groep wachten zodat we met z’n allen in een bootje naar het slaveneiland konden. Daar werden de slaven twee weken gehouden om ze te verzwakken voordat ze naar Amerika en andere landen werden verscheept zodat ze dan geen rellen zouden veroorzaken. Als ze het stuk van het eiland naar het vaste land konden zwemmen en een speciale boom daar aanraken, waren ze vrij. Dit was niet mogelijk omdat er sterke stroming stond. Wij gingen weer terug met het bootje en richting ferry. Onze gids had geen zin om te wachten hierop en besloot dat we met de alternatieve boot zouden gaan. Het dragen naar de boot zou 5 dalasi kosten. Ik dacht, ik kan zelf ook wel in een boot klimmen. Dat bleek niet helemaal waar te zijn. De boot lag wat verder in het water en je werd letterlijk op de schouders genomen en door het water, tot schouderhoogte, naar de boot gedragen. In de boot moest ik op een plank door de breedte gaan zitten met onder mij opeengestapelde schapen. Er was nog wat commotie voordat we weggingen omdat de dragers klaagden dat we niet betaald zouden hebben. Iedereen begon zich ermee te bemoeien en wij deden of onze neus bloedde. Eenmaal vertrokken ging de reis een stuk sneller dan met de ferry. En ook aan de andere kant werd je weer door iemand van de boot naar het strand op de schouders gedragen. Een heel avontuur op zich.
Met nog maar een paar dagen te gaan dat m’n ouders er waren was het hoog tijd om te shoppen en souvenirs te scoren. Nadat we een bezoek hadden gebracht aan het Brikama Health Centre om daar wat handschoenen, verbanden en naalden af te geven zijn we naar de ‘craft market’ gegaan. Als enige toeristen daar was het onmogelijk om daar rustig rond te lopen. Je werd nog net niet letterlijk elke shop ingesleurd, waardoor Marije en ik er al gauw de lol afhadden om daar rond te lopen. Maar voordat we er helemaal klaar mee waren, heb ik nog wel een paar mooie Afrikaanse beelden en andere dingen op de kop te weten te tikken.
De laatste dagen waren voornamelijk genieten op het strand en van onze eerste vakantie met z’n vieren. Op de dag van Tobaski gingen m’n ouders en zus weer naar Nederland.
De dag erop ging ik naar Jappineh. Het was lastig om een auto te krijgen die daar heen ging omdat iedereen nog aan het nagenieten was van de Tobaski. Uiteindelijk kwam er toch een busje die daar heen ging. In Soma, een stad daar in de buurt, moest ik overstappen. Toen we daar waren werd ik gebeld door Bakary met de vraag of ik nog even een ventilator, verlengsnoer en lamp wou halen voordat ik naar Jappineh kwam. Daar aangekomen waren ze nog bezig met het maken van het plafond op mijn kamer en het verlengsnoer bleek het ook niet goed te doen en toen werd de stekker van de ventilator ook nog gesloopt. Ik zag het even helemaal niet meer zitten.
Uiteindelijk is de ventilator toch nog gefikst en is de dag erop een nieuw verlengsnoer gehaald. Maandag zou ik beginnen met werken.
Dat ging er wel wat anders aan toe dan ik gewend was. Het was lang niet zo druk als in Brikama, maar omdat er niet genoeg personeel is voor ploegendienst, werk je tot alles gedaan is. De eerste twee dagen was dat tot een uur of zeven ’s avonds. De derde en vierde dag was ik wat ziek en heb ik halve dagen gewerkt om op de vijfde dag gezegd te worden dat ik beter een dagje vrij kon nemen. Daarna voelde ik me al veel beter en heb ik vervolgens nog zo’n twee week non stop gewerkt. In die tijd heb ik weer alles van begin tot het eind mee gemaakt. Een acht jarig meisje wat eerder die dag nog in een andere kliniek was geweest en medicatie voor malaria had gekregen werd bij ons al overleden binnen gebracht. Met haar in mijn armen ben ik de kliniek binnen gelopen om daadwerkelijk vast te stellen dat ze was overleden. Ik heb mijn collega erbij geroepen om het zeker te weten en de familie officieel te informeren.
De dag erop heb ik de betere kant van het leven weer gezien en heb ik een ‘bouncing baby boy’ ter wereld geholpen.
Wat ik in Jappineh te weten ben gekomen en wat ik nu ook (bewust) heb gezien, is dat nog bijna 96% van alle vrouwen in Gambia besneden wordt. Het is niet de meest radicale vorm van besnijding, het is ‘alleen maar’ het weg halen van de clitoris en soms in combinatie met het weghalen van de binnenste schaamlippen. Er is nou soort vakgroep dat tegen de vrouwenbesnijdenis strijdt, maar het is erg lastig aangezien er vanuit oudsher het culturele geloof is dat een vrouw die niet besneden is, niet geschikt is voor het huwelijk. Hiervoor worden verschillende redenen gegeven als ‘het moet van de Koran’, ‘het is hygiënischer’ en ‘het bevordert het krijgen van meer kinderen’. Er zal nog een hele lange, moeilijke weg te gaan zijn, voordat het besnijden van vrouwen daadwerkelijk niet meer voor zal komen in een land als Gambia.
Nu ben ik weer heerlijk een lang weekend (of weekje) terug in Brikama, zodat ik jullie op de hoogte kan stellen dat ik nog leef en mijn nieuwste belevenissen kan vertellen omdat ik in Jappineh geen internet had om dat te doen.
Hierna zal ik nog voor een paar weken terug gaan naar Jappineh om mijn laatste (anderhalve) week weer terug te komen naar Brikama om afscheid te nemen van iedereen en nog een beetje te genieten van de laatste dagen zon voordat ik terugkom.

Tot gauw allemaal.

Liefs,
Justa

Hier zijn nog wat foto’s te vinden van mijn vakantie:
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/GeorgetownTrip#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/BezoekAanDeCompound#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/Roots#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/VakantieKiekjes#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/JappinehHealthCenter#