Things are getting worse, please send chocolate

Lieve allemaal,

Het is weer even geleden sinds mijn vorige verslag dus is het weer tijd voor een update. Elke keer denk ik, deze keer heb ik niet zoveel nieuws te vertellen maar elke keer wordt het verhaal weer langer dan ik dacht op het moment dat ik begin te schrijven.
Ik ben benieuwd hoe lang het verhaal dit keer wordt. Alvast mijn verontschuldigingen voor als het weer een lang verhaal wordt ;)

De vorige keer ging ik mijn laatste week op de OPD in en daarna zou ik beginnen op de Labor Ward. In die week had ik een klein voorproefje over hoe het er op de Labor Ward uit kon zien. Er was een drieling waarvan één ernstig ondervoed was. Deze moesten, alle drie, worden doorverwezen naar Banjul voor verdere behandeling. Op de afdeling in Banjul liggen allemaal hele kleine baby’tjes. Nou zijn de baby’s hier over het algemeen wel wat kleiner, maar waar ik als 9 pond wegende baby bijna niet in de couveuse paste, hier kunnen er met gemak twee/drie baby’s in één couveuse (wat dus ook het geval is).
De week erop begon ik op maandagochtend vol goede moed en nieuwsgierigheid over waar ik nou weer terecht zou komen op de Labor Ward. Dat heb ik geweten. Op dag één ben ik bij de geboorte geweest van drie gezonde jongens en op dag twee werd mij al aangeboden of ik niet een ingescheurde vrouw wou hechten. Liever niet.
Hoe een dag er op de Labor Ward uit ziet zal ik niet in geuren en kleuren vertellen, maar de mensen die ooit bij een geboorte zijn geweest, zullen een aardig beeld kunnen vormen. Al denk ik dat het hier in Afrika wel iets anders is dan in Europa. Dat hoop ik tenminste…
De vrouwen liggen hier met z’n zessen op één zaal te puffen. Hier is geen man, moeder of vriendin bij aanwezig en pas op het moment dat er volle ontsluiting is en het hoofdje er bijna is gaat er een midwife heen om te helpen. Bij de vrouwen waarvan het de eerste bevalling is, en alles nog niet zo ‘makkelijk’ gaat, wordt een handje geholpen. Dat handje helpen gaat met aardig wat kracht (of geweld). Bij de vrouwen die al meerdere kinderen hebben weet je dat het zover is als ze zeggen: ‘I need to go toilet’.
Ik heb het nou telkens over vrouwen, maar een deel van de vrouwen die hier bevallen, kunnen meedoen aan de tv-show ‘Sixteen and pregnant’, en zijn dus eigenlijk nog meisjes. Veel vrouwen hebben hier dus op een vijfentwintigste minstens één kind. Wat mij dus als ongetrouwde vrouw zonder kinderen tamelijk oud maakt. Wat gelijk tot gevolg heeft dat diens broer/neef/zoon wordt aangeboden waarmee ik wel kan trouwen.
Doordat de vrouwen hier over het algemeen best veel kinderen krijgen is de kans ook groter op stuitliggingen en tweelingen. Dagelijks wordt er wel een tweeling geboren en over een bevalling met een stuitligging wordt over het algemeen ook niet moeilijk gedaan.
Van de ene bevalling in de andere rollend heb ik aan het eind van de week 20 bevallingen bijgewoond/geholpen, heb ik één keizersnede mee gemaakt, twee keer een baby hartmassage moeten geven om te stimuleren tot huilen en meerdere navelstrengen doorgeknipt. Om jullie wat inzicht te geven over het aantal bevallingen hier, is hier een overzicht van de maand juli en augustus:
Juli – 334
Levend geboren – 326 M – 181 V – 145
Dood geboren – 2 M – 2 V – 0
Dood geboren met infectie – 6 M – 2 V – 4

Augustus – 441
Levend geboren – 432 M – 218 V – 214
Dood geboren – 5 M – 2 V – 3
Dood geboren met infectie – 4 M – 2 V – 2

In mijn tweede week op de Labor Ward was ik in de middagdienst. Op de OPD was echter een onderzoek bezig vanuit het ministerie naar het voorkomen van malaria (daar hoef ik geen onderzoek naar te doen, dat kan ik zo ook wel zeggen: heel veel malaria patiënten), waardoor er in de ochtend extra personeel nodig was die uit de middagdienst werden gehaald waardoor er te weinig mensen waren voor de middag. Ik werd gevraagd of ik de hele week terug wou komen naar de OPD om daar te helpen in de middagdienst. Dan zal ik toch wel iets goed hebben gedaan daar ;)
Afgelopen week heb ik dus halve diensten gedraaid op de Labor Ward en halve diensten op de OPD. Hopelijk wordt het komende week wat rustiger en kan ik meer ervaring opdoen met het op de wereld brengen van baby’tjes.

Vandaag moest ik naar het ziekenhuis in Banjul om daar een brief op te halen die TankaTanka (die psychiatrische kliniek) daarheen heeft gestuurd en zou ik te horen krijgen of ik daar kan werken of niet. Helaas was het al vier uur geweest en was de administratie afdeling al gesloten. Komende week maar weer een nieuwe poging wagen.

Over brieven gesproken, ik heb ontdekt dat er hier toch een adres is waar jullie, mocht die behoefte er zijn, wat heen kunnen sturen. Dus onder het motto ‘Things are getting worse, please send chocolate’, hier het adres:
Justa Hornstra
C% Musa Demba
Brikama Town
P.O. Box 5066
West Coast Region
The Gambia
West Africa

Zaterdagavond was er een ‘Back to school’ party en Ebrima wou hier met mij heen. Dit bleek echter niet echt mijn ding te zijn. Ik had beter moeten beseffen dat een back-to-school party is bedoeld voor jongeren die terug naar school gaan. Jong dus. En moslims drinken dan misschien geen alcohol, ondanks het feit dat het in de openlucht was, werd ik stoned van alle joints die er werden gerookt. Vroeg naar huis dus.
De dag erop, gisteren, ben ik heerlijk naar het strand geweest, Paradise Beach. Het was enigszins spannend of het wel door kon gaan aangezien het hier nog steeds regelmatig regent. De eerste week van september was een groot waterballet. Het was een onmogelijke opgave om met droge voeten op m’n werk te komen en op sommige plaatsen kon het water tot op heuphoogte komen.
Maar gelukkig was het ’s morgens zonnig en ging ik samen met Ebrima vol goede moed naar het strand. Ik had tegen hem gezegd dat ik rond tien uur ’s morgens weg wou met het idee dat hij er dan om tien uur ‘Gambian time’ (lees: elf uur) wel zou zijn. Boven verwachting was hij er inderdaad rond tien uur en moest hij op mij wachten tot ik klaar was.
Na een hobbelige rit kwamen we aan op het strand. Wat met recht Paradise Beach genoemd kon worden. Eerst hebben we een stuk langs allemaal vissersboten gewandeld die net waren binnengehaald om vervolgens op een bijna verlaten stukje strand neer te strijken. Een van de weinige personen die hier waren, was de eigenaar van een kleine bar, Bubacarr. Dit was een intrigerende man met een Bob Marley idealisme die ’s avonds in zijn hangmat bij een kampvuur op een gitaar speelt.
Zeker een plek om naar terug te gaan en dan misschien ’s avonds van verse vis en gitaarmuziek rond een kampvuur te genieten.

Voordat het verhaal weer te lang wordt, zal ik het nu gaan afsluiten. Komende twee weken ben ik nog druk met het ter wereld helpen van baby’tjes en daarna nog even afwachten. En over vier weken lig ik heerlijk met een cocktail bij het zwembad samen met mijn zus en mijn ouders :)

Liefs
Justa

Hieronder nog wat links naar foto’s:
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/TuinManduar#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/MaisRoosteren#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/ParadiseBeach#