Het Rammeldan syndroom

Lieve allemaal,

De vorige keer was ik net begonnen op de Out Patient Department en zaten we hier in Gambia midden in de Rammedan. Inmiddels begin ik alweer aan mijn laatste week op de OPD en ga ik volgende week beginnen op de Labor Ward.

Met de maand van de Rammedan was het ook de maand van het ‘Rammeldan syndroom’. Mensen kwamen met klachten als hoofdpijn, duizeligheid en buikpijn. Een voedzame maaltijd is dan het beste medicijn, maar dat medicijn werd niet graag ingenomen.
Wat ook een veel voorkomend verschijnsel was, was brandwonden bij kinderen. Dit komt omdat op het moment dat de vast gebroken mocht worden, zo rond half acht ’s avonds, de kookvuren onbeheerd werden achtergelaten en de kinderen daar dan bij gaan spelen. De gevolgen mochten duidelijk zijn.
Op de OPD komen ook regelmatig mensen met een geschreven briefje en een stempel van de politie. Deze mensen zijn dan ‘assaulted’ door iemand of zijn uit een boom o.i.d. gevallen en de health facility wordt dan vriendelijk verzocht om de ‘drager van deze brief’ de nodige medische zorg te geven. Ook brengt de politie weleens iemand in boeien langs die net ruzie heeft gehad en die dan overal pijn heeft van alle klappen of ergens een steekwond heeft.
Iedereen moet voordat hij/zij door ons gezien kan worden een ticket kopen zodat we medicatie kunnen voorschrijven. ’s Morgens kopen ze dit bij de ‘cashiers office’ en ’s middags wordt de boel overgedragen aan de middagploeg. Deze verkopen dan de tickets voor volwassenen, 5 dalasi, en voor de kinderen, 1 dalasi. Dit is de uitgelezen kans om creatief te boekhouden en er worden dan ook af en toe tickets voor vijf dalasi verkocht terwijl er een één dalasi ticket wordt gegeven. Aan het eind van de dienst wordt al het geld en alle overgebleven tickets geteld en wordt het ‘overschot’ aan geld tussen de mensen van de middagdienst verdeeld. Ik mag daar in meedelen.
Waar ook geld mee wordt verdiend, is met de zwangerschapstesten. Voor 50 dalasi (pak’m beet voor €1,35) wordt de test verkocht aan de patiënt terwijl de testen worden ingekocht voor 20 dalasi. Ik heb inmiddels ook maar wat zwangerschapstesten aangeschaft (niet voor mezelf, maar om door te verkopen…) en dit heeft mij dan ook al aardig wat opgeleverd :)

Tijdens de Ramadan heb ik ook nog een naming ceremony bijgewoond. Dit gaat heel wat anders tijdens de Ramadan omdat de mensen overdag niet mogen eten en ze dan meestal ook geen energie hebben om zo uitbundig te dansen en te trommelen als normaal gesproken. Het eerste gedeelte van de naming ceremony had ik nog niet eerder gezien. Alle oudere mannen van de familie zitten dan bij elkaar en bidden voor het kind en geven het kind de naam. In dit geval heeft het kindje de naam Sireh gekregen, naar de overleden moeder van de vader. Dit zodat de moeder niet vergeten zou worden door de naam door te geven.
Het is ook gebruikelijk om het kindje tijdens de ceremony het hoofdje kaal te scheren. De reden hiervoor heb ik niet meegekregen.
De geit werd al wel geslacht zodat deze klaar gemaakt kon worden voor het avondeten op het moment dat de vast gebroken mocht worden. Werkelijk alles wordt gebruikt van het dier. De poten en het hoofd worden door de jongens geroosterd en opgegeten en wat ze met de ingewanden doen wil ik niet weten.

Na vele keren gevraagd te zijn of ik ook vast, waarom ik dan niet vast en waarom ik dan geen moslim wil worden, ben ik blij dat de Rammedan over is. Zoals iedereen wel bekend zal zijn wordt dit met het Suikerfeest, hier heeft het de naam Koriteh, afgesloten. Nou kwam hier op de dag zelf weinig suiker aan te pas en was het vooral veel bidden en weer genieten van de lunch. Veel mensen hebben voor deze dag een nieuwe outfit laten maken en gaan in vol ornaat langs alle bekenden om voor elkaar te bidden en elkaar veel geluk toe te wensen. Ook kinderen gaan mooi aangekleed langs alle compounds. Alleen zij vragen om een ‘Sallybou’. Waar wij met Sint-Maarten een liedje zingen en een snoepje krijgen, hier bidden de kinderen voor je en krijgen ze geld. Ik heb de kinderen van de compound wat geld gegeven en ben verder maar niet buiten de compound geweest.
Hoewel ik niet veel suiker heb gezien tijdens het Suikerfeest, suiker is wel een zeer belangrijk ingrediënt voor alle Gambianen. In hun thee en koffie gaat naast de flinke scheut gecondenseerde melk (lees: zoete melk) een flink schep, of twee/drie, suiker. Dat ik mijn koffie en thee zonder suiker of melk drinken vinden ze maar raar. Omdat dus iedereen hier suiker in ruime hoeveelheden gebruikt heeft de president van Gambia, His Excellency Sheikh Professor Alhaji Dr. Yahya Abdul-Azziz Jemus Junkung Jammeh, 23 zakken suiker aan het Brikama Health Centre geschonken. En dat zijn dan niet van die één kilo zakken suiker zoals wij die in de supermarkt kopen, maar van die grote vijftig kilo zakken. Elk personeelslid mocht hierin meedelen en werd dan ook verzocht en blik/container mee te nemen om de suiker in mee naar huis te nemen. Ik heb dan ook een zak van zo’n vijf kilo suiker meer naar huis genomen. Daar kunnen we voorlopig nog wel ff mee vooruit.

Dat het hier in Gambia een compleet andere wereld is mocht al wel duidelijk zijn. Het dagelijks leven is hier in vele opzichten anders maar ook de geloven die ze hier hebben zijn anders. En dan bedoel ik niet de Islam. Volgens de mensen hier, en ook volgens Bakary en Mansata, kunnen sommigen (Afrikaanse) mensen veranderen in dieren. Dit zouden voornamelijk in honden en katten zijn, maar slangen komen ook voor. Het zou voor ons ‘blanke’ mensen moeilijk te geloven zijn dat dit echt waar is omdat het in Europa niet voorkomt. Het veranderen in dieren gebeurd voornamelijk ’s nachts, ook zodat de mensen dan veilig kunnen reizen in de gedaante van het dier. Als de mensen die veranderen halverwege hun overgangsproces betrapt worden blijven ze steken tussen de gedaante van mens en dier en verliezen ze hun magische krachten. In het volgende filmpje is te zien hoe een vrouw bezig was om te veranderen in een slang, maar zij werd in het proces gestoord en zit nou vast.
http://www.youtube.com/watch?v=QWAb-Ap_ApI
Volgens Mansata, Bakary en Ebrima is dit echt waar en is er absoluut geen sprake van special effects of manipulatie van de computer.
Wat men hier ook geloofd is dat als je je haar gewoon weggooit en de vleermuizen dit te pakken krijgen (en geloof me, die zijn hier veel) en hun nest ermee bouwen je dan altijd hoofdpijn hebt. Ik bewaar dan nu ook maar braaf al mijn uitgevallen haar in een kopje zodat het af en toe veilig begraven kan worden zodat de vleermuizen er niet bij kunnen. Hopelijk heb ik dan nu nooit meer hoofdpijn.
Alle kinderen en de meeste volwassenen dragen ook een soort koord met kleine leren zakjes om hun buik/arm. De zakjes bevatten verschillende dingen die de drager beschermt tegen ziektes, duivels en heksen. Dit koord wordt ook wel juju genoemd.
In Arch22, een monument ter herinnering aan het feit dat op 22 juli 1994 de militairen het bewind overnamen van de corruptie verdachte eerste president, is een klein museum waarin de verschillende soorten juju’s worden getoond en uitgelegd. Vanuit Arch22 is er uitzicht over heel Banjul.
Nadat ik bovenin Arch22 was geweest was ik van plan om naar het nationale museum in Banjul te gaan. Dit stond eerst voor afgelopen zaterdag op de planning, maar toen bleek het set settal te zijn waardoor er geen busjes richting Banjul gingen en ik er dus niet kon komen. Op het internet heb ik gecheckt wat de openingstijden waren voor de zondag en daar stond dat het gewoon open was. Niet dus. Toen zijn Ebrima en ik verder gegaan naar Bakau, waar de heilige krokodillenvijver Kachikally is. Er waren twee manieren om er te komen, met de taxi voor 250 dalasi of met de bus voor 10 dalasi per persoon. Je kunt vast raden waarvoor we gekozen hadden.
Bij Kachikally aangekomen bleek daar ook een klein museum bij te zijn wat een klein inzicht gaf in de historie van Gambia, verschillende muziekinstrumenten en medicinale planten. Na uitgekeken te zijn in het museum zijn we naar de krokodillenvijver gewandeld. Hier wonen ongeveer 100 krokodillen, maar omdat het de regentijd is waren de meeste krokodillen in het water of dusdanig ergens verstopt dat we ze niet konden zien. Er lagen er echter drie bij elkaar bijna midden op het pad en die mocht ik dan ook, onder begeleiding van de ‘pool guide’, even aaien.

Afgelopen week heb ik ook een bezoekje gebracht aan TankaTanka, dé psychiatrische kliniek van Gambia. Zoals sommigen misschien weten wou ik in eerste instantie hier werken, maar had ik nooit iets van ze gehoord. Nou waren ze echter heel gastvrij en als ik een motivatiebrief schrijf en m’n papieren opstuur zou ik hier ook een paar weken kunnen werken. Aangezien de psychiatrie toch de richting is die ik uiteindelijk op zou willen gaan lijkt me dit een hele bijzondere ervaring. De psychiatrische afdeling in Jappineh, de plaats waar ik hierna heen ga, staat nog in de stijgers maar het is de bedoeling dat deze voor december toch wel af is zodat ik daar ook nog kan werken. Door dan eerst bij TankaTanka te werken kan ik al mooi wat ervaring opdoen met hoe het hier met de psychiatrische patiënten eraan toe gaat.
Dus zoals het idee nu is, ga ik volgende week voor vier weken op de Labor Ward werken en dan twee weken bij TankaTanka. Daarna ga ik heerlijk twee weken samen met mijn ouders genieten van het luxe toeristische leventje hier. Dan kan ik lekker uitgerust beginnen aan m’n laatste twee maanden hier voordat ik mijn Kerst lekker in het zonnetje op het strand ga vieren en weer naar huis kom.

Voor nu is het weer even genoeg geweest over een paar weken weer een nieuwe update over het reilen en zeilen hier.

Liefs,
Justa

Voor de mensen die de foto’s nog niet gezien hebben, hier wat foto’s van mij en de kinderen:
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/IkEnDeKids#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/NamingCeremonySireh#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/Arch22#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/Kachikally#