Kerstcadeautje

Lieve allemaal,

Zoals de meesten inmiddels weten ben ik weer terug in Nederland. Vorige week zaterdag ben ik als kerstcadeautje een week eerder terug gekomen dan in eerste instantie gepland. Om dit als verassing voor mijn ouders te houden had ik andere hulpbronnen ingeschakeld om mij op te halen van het vliegveld.
Bij het schrijven van mijn vorige verhaal moest ik er rekening mee houden dat mijn ouders nog niet mochten gaan vermoeden dat ik eerder terug zou komen. Daardoor kon ik er niet alles inzetten wat ik nog allemaal had beleeft.
Zoals ik had gezegd zouden Isabelle en ik nog een aantal dingen samen gaan doen voordat zij weer terug naar Nederland zou. Die dingen hadden we ondertussen al gedaan en ze was alweer op weg naar Nederland. Samen waren we naar Senegal geweest, naar het Fathala Wildpark. ’s Morgens met de boot vanuit Banjul naar de noord kant van Gambia gevaren met de ferry. Dit keer zat de boot niet erg vol. Maar het was ontzettend koud, écht waar, en de boot ging heel langzaam. Gelukkig had onze gids kopjes en heet water mee genomen zodat we lekker konden genieten van een kop warme koffie. Na bijna twee uur varen waren we eindelijk aan de overkant en konden we opzoek gaan naar een taxi die met ons mee zou gaan naar het park. De open jeep was snel gevonden en toen konden we naar Senegal. Bij de grens werden de paspoorten gecheckt en kregen we er een paar stempels bij.
Bij het park aangekomen was er een klein probleem omdat de gids gezegd had dat de prijs inclusief was, maar wat dus niet zo bleek te zijn. Je kon namelijk in het park er apart voor kiezen om leeuwen te zien, maar daar moest je extra voor betalen. Wij hadden al aangegeven dat te willen, dus we waren verontwaardigd toen dit er niet bij in bleek te zitten. Gelukkig hadden we allebei extra geld meegenomen (het was vrij duur) dus konden we alsnog de leeuwen gaan bekijken.
Maar eerst door het park. De neushoorn was al vrij snel gevonden, hij lag eerst lui maar stond uiteindelijk op en kwam richting de auto. Om ook nog even een schijnbeweging richting de auto te maken zodat we er snel vandoor moesten. Toen kwamen we Pumba met zijn hele familie al snel tegen en ook de zebra’s waren niet moeilijk te vinden. De jacht op de giraffe was echter geopend en de gids van het park was ook continu met z’n walkietalkie aan het praten. Uiteindelijk hebben we ook nog een giraffe gezien! Helaas waren de buffels en de antilopen al twee weken niet gespot en ook wij kregen ze niet te zien. We hebben ook nog wat apen gezien en ze hadden ook nog twee hyena’s. Toen was het tijd voor een drankje en daarna kon het grote avontuur beginnen: naar de leeuwen! Het bleek dat je met de leeuwen kon wandelen en aanraken! Er waren vijf, acht maanden oude, leeuwen. Hiervan werden er twee uitgekozen die met ons mee zouden lopen. Iedereen kreeg een stok in de hand, dit was om de leeuw een tik op de neus te geven als het spelen (ze jagen nog niet) te hard zou gaan en om ze te stoppen. Helemaal in de wolken liepen Isa en ik met de leeuwen mee om ze af en toe aan te raken, maar vooral om heel veel foto’s te maken. Er waren op sommige plekken bomen waar ze in gingen zodat je mooie foto’s van/met ze kon maken.
Uiteindelijk was het tijd om afscheid te nemen van de leeuwen en weer terug te gaan. De gids had ineens haast gekregen, maar wij vonden dat wij het rustig aan konden doen. Het was onze dag. Isa wou ook graag een keer met de ‘alternatieve boot’ om ook zo gedragen te worden als ik de vorige keer. Daar aangekomen bleek dat de normale boot ook niet meer ging omdat ze allebei kapot waren. Vandaar dat het die ochtend zo lang duurde…
Op de boot was het een drukte van jewelste en er gebeurde van alles. Een Nederlands stelletje vroeg of ik ook foto’s van hun kon maken, hun camera was vol. Toen bleek dat het meisje een vriendin is van een teamgenootje van mij. Wat is de wereld toch klein.
Nadat we de overkant bereikt hadden ging ik als eerste van de boot, zodat ik foto’s kon maken van Isa en het stel zoals ik ook de foto’s heb van bij iemand op de nek. Heel wat foto’s en filmpjes later was het tijd om terug te gaan naar Brikama. Eerst hebben we nog wat drankjes samen gedronken. En toen ook maar samen gegeten. En heel veel ‘leuke stelletjes’ gespot. Of zoals Isa het noemt: true lovers. Dat betekent een oude/dikke/lelijke/rijke blanke man/vrouw met aan de hand een jonge/knappe/arme Gambiaan. Ook hier is sekstoerisme…
De dag erop was het tijd voor een dagje strand. Isa zou die zondag weg gaan en wou nog een dag naar het strand, ik had daar ook geen bezwaar tegen. Eerst hebben we allebei een pedicure gehad en toen onze voetjes weer schoon (schoner) waren en de nageltjes mooi gelakt was het tijd om naar een ander strand te gaan waar we een massage kregen. *Zucht*. Dat wil ik wel vaker hebben zo’n massage! Helemaal relaxed van de massage hebben we ’s avonds weer samen gegeten en daarna was het tijd voor afscheid.
De laatste dagen waren toen voor mij ook aangebroken. Al wisten mijn ouders dat dus nog niet en moest ik tactisch zijn met mijn opmerkingen aan de telefoon/mijn verhalen. Ik heb in mijn laatste week nog een paar dagen genoten van het strand, ben ik op bezoek geweest bij een vriendin van mij daar en heb ik de laatste souvenirs gekocht om mee naar huis te nemen.
De avond voor mijn vertrek had ik een ‘send-off’ party georganiseerd. Een vriend van me zou de stoelen en de muziek regelen zodat ik alleen voor het eten moest zorgen. De dag ervoor naar de markt geweest om de meeste spullen te kopen en die ochtend de laatste verse dingen gekocht. Toen hebben alle vrouwen van de compound geholpen met het bereiden van het eten, ebbe (pittige casavesoep met vis), fishpie, wonjosap (van hibiscus getrokken), benecin (de gebakken rijst met extra groente en vlees) en baobabjuice. De baobabjuice kan de nieuwsgierige onder jullie ook een keer komen proeven (mits van te voren aangekondigd) omdat ik daar vijf kilo (!) van mee genomen heb. Al met al vergde dit een hele voorbereiding en toen de eerste groep mensen ’s middags al kwamen, de mensen van het ziekenhuis, was het ook nog allemaal niet klaar. Na een dankwoord van elke afdeling die vertegenwoordigd was en het geven van een afscheidscadeautje ging ik met iedereen op de foto. Op het moment dat de volgeladen ambulance weer zou vertrekken was het eerste eten klaar en hebben ze nog allemaal een bakje mee gekregen.
’s Avonds kwam nog een groep andere mensen en toen hebben we met z’n allen genoten van al het eten en de muziek (die wel enige kuren had, maar ja, dat is Afrika).
De volgende dag was het toch echt tijd om mijn koffers helemaal in te pakken en afscheid te nemen van iedereen. Ik zou pas ’s avonds vliegen, dus overdag nog alle tijd om dit te doen.
’s Avonds werd ik door de buurman en ‘mijn familie’ naar het vliegveld gebracht. Nadat ik had ingecheckt duurde het allemaal nog even voordat ik ook echt ging vliegen, maar met enige vertraging zat ik toch om half twaalf ’s avonds in het vliegtuig terug naar Nederland.
Aangekomen in Brussel werd warm ontvangen (letterlijk en figuurlijk, ze hadden extra kleren en een dekentje voor me meegenomen) en kon de rit naar Hoogeveen beginnen. Onderweg nog gestopt voor een heerlijke beker warme chocolademelk wat gelijk het laatste drinken was wat ik de rest van de dag binnen kon houden. In Hoogeveen aangekomen was ik inmiddels al redelijk beroerd en de rest van de dag was niet echt de thuiskomst die ik me had voorgesteld. Maar die zondag ging het al een stuk beter en dat was ook de dag dat ik naar mijn ouders zou gaan. Mijn zus had ik ook in het complot betrokken dus zodra zij bij mijn ouders was zou ik ook komen. Daar aangekomen waren mijn ouders blij verrast dat ik er was, maar ook gelijk ongerust want mijn kamer was nog niet klaargemaakt en ‘hoe moet dat nou met de cadeautjes voor de kerst’. Ook daar was aangedacht dus eerste Kerstdag hebben we met z’n allen cadeautjes uitgepakt en ook ik kreeg mooie cadeautjes. Maar het mooiste cadeau voor mijn ouders was toch wel dat ik er met de Kerst was.
Inmiddels een week later en oud en nieuw is geweest. Het is bijna alsof ik helemaal niet ben weg geweest.
Het was een raar idee om na bijna zeven maanden weer afscheid te nemen van iedereen daar en toen ik in het vliegtuig naar Gambia zat, vond ik het mij moeilijk voor te stellen dat ik echt daar heen zou gaan. Toen ik weer terug ging, was dat ook raar. Ik heb een heel avontuur mee gemaakt waarvan ik het nog steeds moeilijk te geloven vind dat ik het allemaal heb gedaan en dat het allemaal echt is gebeurd.
Ik heb dingen gezien en gedaan die je in Europa nooit zou tegen komen. Nooit zou willen tegen komen. Maar ik heb ook mooie dingen gezien, het ter wereld brengen van een baby is daar ook onderdeel van en de gastvrijheid van de meeste mensen daar is ook erg bijzonder. Alles wat ze hebben wordt gedeeld, al is het niet veel. Iedereen mag mee delen. Daar kunnen wij nog wat van leren.

Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle reacties die ik heb gekregen! Het deed mij goed om die te lezen, vooral op de wat moeilijkere momenten.
Daarnaast wens ik iedereen ook een goed 2013 toe en dat iedereen mag leren van zijn/haar eigen avonturen. Waar die ook zullen plaatsvinden.
Dit was het voor nu, dit avontuur is voorlopig afgelopen. Nu begint het volgende avontuur: de jacht op een baan!

Liefs,
Justa

https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/Poppen#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/LaatsteDagInJappineh#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/FathalaPark#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/SendOffParty#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/Afscheid#