Een dagje langer

Lieve allemaal,

Twee weken sinds de vorige update, dus zoals beloofd hier weer een nieuw verhaal. Waar zal ik beginnen?
Na het schrijven van mijn vorige verhaal kwam ik erachter dat ik een aantal dingen was vergeten te vertellen over hoe het dagelijks leven er hier uit ziet.

Neem het eten. Als ontbijt eet ik stokbrood. Voor mijn ochtenddienst begint haal ik brood bij de bakker, zo’n 50 meter verderop. Het brood is soms zo vers, dat ik m’n handen er bijna aan brand. Nadat ik boter als beleg zat was, heb ik jam gekocht en ondertussen heb ik ook chocoladepasta ontdekt. Maar ik mis het hartige beleg. Komkommer met mayonaise is dan een fijne afwisseling.
Daarnaast wordt er voornamelijk rijst gegeten, voor zowel lunch als avondeten. Als we gezamenlijk eten wordt er een kleed op de grond gelegd, schaal in het midden en aanvallen. De meeste mensen eten hier met hun (rechter) hand. Ik krijg gelukkig een lepel, maar we eten allemaal uit dezelfde schaal.
Als je bent uit gegeten sta je op en was je je handen. Dit vind ik een lastig punt aangezien ik heb geleerd dat je ‘aan tafel’ blijft totdat iedereen is uitgegeten. Ze zijn ook doodsbang dat ik te weinig eet. ‘Eat, eat more.’ Maar te weinig eten is niet iets wat in mijn woordenboek voorkomt, dus honger heb ik hier niet.

Ik moet ook zeggen dat ik ook erg moet wennen aan een aantal ‘manieren’ die ze hier hebben. Of eigenlijk, zoals wij het in Nederland gewend zijn, het gebrek aan manieren. Slurpen, smakken, spugen, snuiten, boeren en rochelen zijn hier geluiden die ik zeer regelmatig hoor.

Ook bij het stukje wassen ben ik vergeten iets te vertellen. Als alles schoon en droog is, wordt er gestreken. En ook dat gebeurd op de ouderwetse manier. De kolen worden verwarmd en in het strijkijzer gedaan, het laken wordt op de grond gelegd en het strijken kan beginnen.

Als we ’s avonds op tijd stroom hebben, en ik nog niet slaap, wordt er gekeken naar een Braziliaanse soap. Deze nagesynchroniseerde soap is nog slechter geacteerd dan Goede Tijden, Slechte Tijden.

Vorige week zaterdag was er de eerste echte regenbui. Bakajali heeft er een hekel aan om gewassen te worden, elke keer is het weer een drama. Maar regen, dat vindt hij geweldig. En ook ik was wel voor een regendouche te porren. Dus alle kleren uit (zijn kleren dan, ik hield die van mij maar aan) en samen in de regen. Even voor de duidelijkheid, Bakajali is dus het zoontje. Na een verfrissende douche was het toch echt tijd om weer droge kleren aan te trekken.
Helaas heb ik toen denk ik een koudje opgelopen met als afgelopen maandag als dieptepunt. Na anderhalf uur werken werd het mij toch te gortig en heb ik de hele middag liggen slapen. De dag erna voelde ik mij een stuk beter en nou heb ik alleen nog een vervelend hoestje. En dat komt hier een stuk vaker voor. Veel kinderen hebben hier longontsteking, bronchitis of een astma-aanval. Volgens Bakary komt dat doordat de moeders tijdens de zwangerschap teveel koud water drinken, dus, wees gewaarschuwd…
Wat ook regelmatig voorkomt bij kinderen hier is (ernstige) ondervoeding. In het Health Centre hebben we echter niet de mogelijkheden om deze kinderen goed te behandelen. De kans is niet erg groot dat ze het overleven als we ze niet doorverwijzen. Echt zielig om zulke kleine kinderen in zo’n conditie te zien.

Elke laatste zaterdag van de maand is het ‘set settal’. Auto’s mogen dan niet rijden tussen 9.00 en 13.00 uur, alleen degene met speciale bevoegdheden. Het is dan de bedoeling dat iedereen gezamenlijk gaat schoonmaken. De straten moeten geveegd worden en alles krijgt een grote beurt. Theoretisch gezien dan. De markt gaat ook dicht maar verder doen de meeste mensen gewoon hun eigen ding.
Toen de bussen weer mochten reiden ging ik op mijn eerste solo-trip. Via-via heb ik hier een meisje leren kennen, Margo, die hier ook voor zes maanden werkt in een kliniek. Zij is hier in maart gekomen. Ik ben naar haar toe gegaan en heb gekeken hoe zij leeft en alles ervaart. Veel dingen waren wel herkenbaar. Om voor het donker weer terug te zijn, moest ik op tijd weer terug naar de plek waar de bus langs rijdt. Dit omdat je nooit weet wanneer de volgende bus weer langskomt en je soms een uur moet wachten. Gelukkig had ik die dag mazzel en kwam er al vrij gauw een bus langs die mij weer naar huis kon brengen.

De dag erna had ik een bruiloft. Een familielid van Bakary ging trouwen. Dit werkt hetzelfde als een naming ceremony, het kan jaren duren voordat het feest gegeven wordt. Het gelukkige paar was al een aantal jaar getrouwd met kinderen, maar nou werd het feest gegeven. Het begon op donderdag, de vrouw moet dan terug naar de compound waar haar ouders vandaan komen. Bakary is hier heen geweest. Mansata en ik zijn naar de kleermaker geweest voor onze ‘asobe’. Een familielid van de bruid kiest een stof uit, alle visite maakt van deze stof dan een jurk/overhemd. Het is echter niet verplicht om deze stof te gebruiken, sommige mensen zullen hier het geld niet voor (over) hebben. Zondag zijn we met ons drieën naar Serrekunda gegaan, waar het feest ondertussen naar toe verplaatst was. ’s Morgens was er ritueel een koe geslacht om het feest compleet te maken en om als lunch te dienen.
Toen wij op de compound aankwamen stonden er al veel (ontzettend originele) cadeaus uitgestald. Tientallen eetschalen. Wel in verschillende kleuren, dat dan weer wel.
Omdat de vrouwen eerst moeten koken hebben ze hun asobe nog niet aan. Pas als de lunch is geweest en alles op orde is trekt iedereen de asobe aan. Foto’s van mij, Mansata en Bakary in onze asobe zijn uiteraard te bewonderen.

Afgelopen week was het ook een maand(!) geleden dat ik mijn registratie heb aangevraagd voor de ‘council of Nurses and Midwives’. Het was de bedoeling dat ik deze ging ophalen en een kopie daarvan zou afgeven bij het toerisme bureau om mijn visum te regelen. Deze kopie zou genoeg zijn om een gratis visum te regelen omdat ik ‘goed werk doe voor Gambia’.
Helaas was mijn certificaat nog niet klaar en was de trip naar Banjul voor niets geweest. Volgende week eerst maar even bellen naar de council om te vragen mijn certificaat er is voordat we er weer heen gaan. En dan hopen dat het niet erg is dat mijn toeristenstempel al meer dan een week is verlopen…

Deze week heb ik een mailtje gekregen van de luchtvaartmaatschappij. Het vluchtschema voor mijn terugreis is gewijzigd. Jullie zullen het nog een dagje langer zonder mij moeten doen :( Zaterdag 29 december 5.40 uur hoop ik weer voet te zetten op Nederlands, ok Belgisch, grondgebied.

Dit weekend is een rustig weekend. Al was het soms best hectisch omdat we net de was aan de lijn hadden hangen toen het begon te plenzen. Dus alle was snel eraf en wachten tot de bui over is. Was weer buiten hangen, verder gaan met wassen, en weer alles snel eraf halen omdat het weer was begonnen te regenen. Daarna alles maar onder de veranda laten hangen.
Vandaag wou ik eindelijk een keer naar het strand toe, maar helaas gooit de regen weer roet in het eten. Dan maar dit verhaaltje voor jullie afschrijven.

Ik wil jullie trouwens heel erg bedanken voor alle leuke reacties die ik krijg van jullie. Natuurlijk blijf ik ook graag op de hoogte van wat er allemaal met jullie daar in Nederland gebeurd.

Foto’s van de bruiloft in de asobe:
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/Wedding#

Liefs
Justa