Hakkie takkie weg is zakkie

Lieve allemaal,

De dagen en weken gaan voorbij en dus is het na twee heftige weken weer tijd om een nieuw verhaal voor jullie te schrijven over mijn belevenissen hier in Gambia.

Ik ben begonnen op een nieuwe afdeling, de Out Patient Department (OPD). Dit is een soort huisartsen/eerste hulp post. Iedereen die wat mankeert komt eerst langs de OPD. Omdat alles hier in Gambia anders is dan in Nederland, zitten hier geen artsen maar verpleegkundigen die de patiënten zien, diagnosticeren en medicatie voorschrijven. En ik dus ook. Het is best lastig om dit te doen in een taal die je niet kent, dus voorlopig zit ik nog naast iemand die mij helpt met vertalen en helpt bij het voorschrijven van de medicatie. De voornaamste medicatie die hier wordt voorgeschreven is paracetamol, vitaminen, antibiotica, coartem (malariamedicatie) en sommigen krijgen een infuus voor een paar uur en kunnen dan weer naar huis. Als de situatie van de patiënt wat kritischer is wordt hij/zij doorverwezen naar de Cubaanse artsen om opgenomen of doorverwezen te worden.
Mensen met een wond krijgen antibiotica voorgeschreven en worden doorgestuurd naar de ‘dressingroom’. Als de wond gehecht moet worden krijgt de patiënt verdoving, deze hoeft niet eerst in te werken, en wordt er gehecht. Dit hoeft hier niet steriel te gebeuren en iedereen kan het doen, ook de schoonmaker (letterlijk). Hoofdhuid is erg stug heb ik inmiddels gezien en dit wordt dan ook met stevige hand gehecht.
Wat ook niet steriel hoeft te gebeuren (al weet ik nog niet wat hier wel steriel gebeurd) is een besnijdenis. Voor zover ik weet wordt elke jongen besneden. Soms wordt dit gedaan in een ritueel als de jongens wat ouder zijn. Bakary vertelde dat hij de rituele besnijdenis heeft gehad, maar dat hij dat niet voor zijn zoontje wilde. Bakayali is dan ook besneden toen hij nog een baby was.
In de eerste week op de OPD heb ik mijn eerste besnijdenis gezien. Dit jongetje was een maand of drie oud. Het gebied in kwestie werd eerst verdoofd, zoals eerder genoemd hoeft dit niet eerst in te werken, en het besnijden kon beginnen. Tussendoor moest het jochie nog even plassen maar nadat dat droog gedept was kon het besnijden verder gaan. Voor de mannelijke lezers zal ik de details besparen, maar laat ik het zo zeggen, ik ben blij dat ik geen jongetje ben… Na afloop kreeg ik en degene die de besnijdenis deed geld toegestopt van de ouders, dit als bedankje voor het ‘reinigen’ van hun zoontje.
Afgelopen week was er ook een jongetje die met brandwonden kwam. In eerste instantie was er niet veel te zien, een kalm jongetje die rustig rondliep. Totdat de omslag doek afging. Zijn hele bovenlijf was verbrand. Veel mensen hier hebben geen opleiding gehad en leggen hun vertrouwen dan ook eerst in ‘lokale geneesmiddelen’. Dit betekent dat ze er tandpasta en iets van bladeren op hadden gesmeerd. Uiteindelijk zijn ze de volgende dag toch maar naar de OPD gekomen en zijn de brandwonden, zonder verdoving, schoongemaakt. Na veel gillen, schoppen en slaan waren alle verbrande delen schoongemaakt en kon hij op de afdeling worden opgenomen. Hier zullen de wonden vanzelf moeten genezen want transplantaties worden hier niet gedaan.

Om jullie ook een indruk te geven van wat de kosten hier zijn voor alle medische hulp, hier alles op een rijtje (1 euro = ±37 dalasi)
OPD
- Kinderen 1 dalasi
- Volwassenen 5 dalasi
Opname
- Gambianen 50 dalasi per week
- Niet-Gambianen 1800 dalasi per week
Eye-unit
- Kleine operatie 200 dalasi
- Opname 50 dalasi
Lab-onderzoek
- 10 – 50 dalasi
Chronisch zieken Gratis
TB-patiënten 50 dalasi
Zwangerschapstest 50 dalasi
Zwangere vrouwen
- Gambianen gratis
- Niet-Gambianen 350 dalasi
Kinderen t/m 5 jaar Gratis

De medicatie die wordt voorgeschreven kunnen de patiënten gratis ophalen bij de ziekenhuisapotheek. De medicatie die ze niet hebben, moeten de patiënten wel ergens anders kopen.
Deze prijzen gelden alleen voor overheidsziekenhuizen/health centers. Er zijn ook privé klinieken waar alles veel duurder is, maar waar de zorg dan ook iets meer Nederlandse standaard heeft.

Het visum verhaal. *Zucht*. Dacht ik deze eindelijk te kunnen ophalen, blijken ze er weer wat bij te hebben verzonnen. Voor mijn visum heb ik ook een TIN nummer nodig. Een Taxpayer Identification Number. Alsof ik hier belasting ga betalen. Maar goed, dus eerst dit weer regelen. Dit kostte weer een paar dagen, dus weer heen en weer Banjul. Afgelopen dinsdag weer naar Banjul geweest om het TIN nummer aan de Immigratie dienst af te geven en om, naar wat blijkt, mijn pasje op te halen. Maar, zoals je misschien al vermoedt, was het niet mogelijk om het pasje die dag af te drukken. Er was gelukkig iemand die daar werkt en ook in Brikama woont bereidt om mijn pasje te komen brengen, zodat ik niet nog een keer naar Banjul hoef. Ik kan nu dus ongestoord t/m december in Gambia blijven.

De dagen dat het hier regent nemen toe. En als het regent, regent het ook goed. Afgelopen week was ik klaar om naar mijn werk te gaan toen het begon te regenen. Ik wou de buurman vragen mij te brengen, hij is taxichauffeur, maar deze lag te slapen. Inmiddels was het zo hard begonnen te regenen dat je ook met paraplu met geen mogelijkheid ergens droog zou aankomen. Dan maar wachten tot de bui voorbij is. Dat duurde zo’n anderhalf uur, waarna ik erachter kwam dat het stuk voor de compound zo blank stond dat ik niet met droge voeten de weg zou kunnen bereiken. De buurman was wakker en heeft me toen naar het Health Centre gebracht. Dit was maar goed ook, want de hele weg was te voet onbegaanbaar geweest. Bijgaand kunnen jullie een foto/video impressie vinden van Gambia als het regent:
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/Regenvrij#

Afgelopen zaterdag was het dan zover, ik zou een dag gaan vasten. Dit zodat ik kan zeggen tegen iedereen die vraagt of ik ook vast, kan zeggen dat ik het in elk geval een keer gedaan heb. Om vijf uur ging de wekker en kon ik ontbijten. Daarna weer mijn bed in gedoken om nog een paar uur slaap te pakken. Daarna kon de dag echt beginnen. Het was gelukkig geen warme dag, ok, in Nederland zouden jullie het waarschijnlijk wel warm noemen, maar voor hier was het niet zo warm. Zoals elke zaterdag was het weer tijd om mijn kleren te wassen. Daarna kon ik weer wat relaxen. ’s Avonds rond 19.40 kon de vast gebroken worden. Ik had het de hele dag volgehouden. Ik vond het meevallen, maar dat was een toevalstreffer. Soms als ik wel ‘gewoon’ eet gedurende de dag heb ik meer honger.
De dag erna was het feest! Voor mij dan. Ik ging eindelijk naar het strand! :) Ebrima nam mij mee naar het hotel waar hij gewerkt heeft, het Shareton. Kijk maar op het internet, een erg luxe hotel. Nadat ik aan bijna al het personeel voorgesteld was en welkom geheten werd ik uitgenodigd om gebruik te maken van de lunch. Heel vervelend om weer pasta te eten en mousse en taart als toetje.
Daarna een heerlijk verfrissende duik in het zwembad genomen. Ik dacht dat Ebrima kon zwemmen, maar hij zonk bijna als een baksteen naar beneden. Wat pogingen gedaan om hem wat beginselen van het zwemmen te leren, met nog niet heel veel resultaat. Na even te hebben liggen zonnen ook nog een duik in de zee genomen. Heerlijk, warm water. Lekker liggen dobberen op de golven met een proestende Ebrima die het ook probeerde maar waarbij het niet helemaal lukte.
Vandaag weer naar het strand geweest en weer lekker genoten van het koele zeebriesje, zwembad en mijn eerste biertje sinds ik hier ben.

Voor ik verder ga met het volgende stukje, wil ik eerst zeggen dat alles goed is en dat iedereen nog leeft.
Goed, dan kan ik nou zeggen dat ik een auto ongeluk heb gehad. Afgelopen week had ik middagdienst, wat inhoudt dat het donker is als ik naar huis ga. We waren met z’n vieren aan het werk. Twee van hen wonen in een dorp een stuk verder op en de andere collega heeft een auto. Hij woont bij mij in de buurt en zou ons allemaal thuis afzetten. Toen we weg reden was het tijd om te bidden dus de weg langs de moskee was afgesloten zodat we naar de andere kant van de rijbaan moesten om verder te gaan. Dit is geen uitzondering en het gebeurd regelmatig dat het verkeer op deze manier wordt omgeleid. Omdat we net op de andere rijbaan reden, reden we nog niet hard. Er was echter een man die niet uit keek bij het oversteken en vol bij ons over de motorkap rolde en de vooruit aan diggelen klapte. We stonden gelijk stil en de man liep zo goed als gelijk weer weg. Met z’n allen de auto uit om te kijken hoe het ging met de man. Er waren gauw allemaal omstanders bij. We probeerden hem ervan te overtuigen dat hij met ons mee terug moest gaan naar Brikama om zich te laten onderzoeken in het Health Centre. Hij bleven echter zeggen ‘I’m fine, I’m fine. I’m unconscious, I’m unconscious’. Nou was het overduidelijk dat hij niet ‘unconscious’ was, maar hij bleef weigeren om met ons mee te gaan in de auto.
Je zou denken dat vier verpleegkundigen wel wat konden doen, maar dit bleek niet zo te zijn. Mijn twee collega’s waren bijna thuis dus die bleven waar we waren gestopt en wij konden, nadat de auto was aangeduwd, weer terug naar Brikama rijden. Met half gebroken voorruit.
Dit alles maakt maar weer extra duidelijk hoe anders het hier is in Gambia. Het is niet nodig dat er politie of ambulance bij komt om alles te onderzoeken en iedereen medisch te checken. Niet dat die gebeld zouden kunnen worden want er is toch geen centraal telefoonnummer waarop ze te bereiken zijn.
Ik had de schrik er behoorlijk in zitten, maar gelukkig is alles verder goed afgelopen. De volgende dag zat er alweer een nieuwe voorruit en was het alsof er niets gebeurd was.

Zoals ik in het begin al zei de dagen en weken gaan voorbij en dit keer waren het twee heftige weken.
Hopelijk zijn de volgende twee weken wat rustiger. Dit zal ik jullie tegen die tijd wel weer vertellen. Voor nu is het einde verhaal.

Tot de volgende keer.

Liefs

P.S. Hier zijn foto’s te vinden van het strand en van de afdeling OPD.
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/DagjeStrand#
https://picasaweb.google.com/108893391345692379527/BrikamaHealthCentre#